Brunei, Kota Kinabalu N.P.

Vrijdag 17-8, naar Brunei

Bij het ontbijt zijn er noodles en boterhammen. Maar wat speciaal is: er is pindakaas!
Met de longboats worden we naar de bewoonde wereld gevaren, waar busjes klaar staan om ons naar de grens met Brunei te brengen. Eerst wordt bij de Maleisische kant weer een stempel in het paspoort gezet. Klein stukje lopen en dan wordt hetzelfde ritueel aan Bruneise kant herhaald. Met onze lokale gids Cleo gaan we met de bus naar de hoofdstad Bandar Seri Begawan, waar we in een hotel verblijven (en dat vindt iedereen zeer prettig...). Gezien de afgelopen dagen, worden er kilo's vuil en stinkend wasgoed ingeleverd in de hoop dat hier nog iets schoons van te maken is.
Na een heerlijke douche (met warm water deze keer) de stad in om wat rond te kijken in een shopping mall en wat te eten (bij The Coffee Bean & Tea Leaf). Even iets over Brunei: de sultan is een van de rijkste mensen ter wereld door de olie (winst is 50% voor Brunei en 50% voor Shell! (er is dus ook geen andere benzinemerk)). De mensen hoeven geen inkomstenbelasting te betalen, er is gratis onderwijs (tot college) en gratis gezondheidszorg. Dan is het wel voor te stellen dat de mensen niet geinteresseerd zijn in de politiek.
's Avonds gaan we op pad voor een city night tour. We zouden eerst naar een seafood restaurant gaan, maar omdat velen aangeven liever geen vis te eten, wordt het een restaurant met buffet. Na 3 dagen jungle is het dus smikkelen en smullen geblazen :)
Na het eten een bezoekje aan de avondmarkt waar vooral de handel in Durian (een soort vrucht) heel levendig is. Of de vrucht lekker is betwijfelen we want hij stinkt een uur in de wind (en het is daarom ook verboden om ze op een hotelkamer te hebben!) Ook maken we nog fotostops bij de nieuwe en oude moskee, die beiden fraai verlicht zijn.


Zaterdag 18-8, Brunei

Om 10 uur (was eerst 9 uur, maar is veranderd op verzoek v.d. groep) gaan de meeste mee voor een halve dag city trip. We bezoeken de oude en nieuwe moskee, en nemen deze keer ook binnen een kijkje. Het zijn op zich best indrukwekkende gebouwen, maar wij vinden de versieringen niet echt mooi. Daarna nog een bezoek aan het Royal Regalia Centre; een museum gewijdt aan de sultan. Onder andere veel kado's die de sultan heeft gekregen van staatshoofden en regeringsleiders staan tentoongesteld. Het mag schijnbaar allemaal wat kosten, maar om nou te zeggen dat het mooie dingen zijn. Verder vind ik de verheerlijking van een persoon toch wel wat ver gaan. Nog snel een bezoekje aan het Brunei museum. Helaas te kort (strak tijdschema...), hier hadden we wel wat meer tijd mogen doorbrengen. Tot slot nog een bezoekje aan het waterdorp, de plek waar de stad ooit begonnen is. De woningen staan op palen en zijn verder van alle gemakken voorzien. Overal zie je bootjes scheuren die mensen van en naar het waterdorp halen/brengen. De auto's van de mensen staan in lange rijen langs de kades. Vreemd gezicht. Bij een huis gaan we naar binnen voor thee met (rijst)gebakjes.
Na terugkomst zijn Silvia en ik naar een massagesalon gegaan. De massage duurde ruim een uur en het was soms heel goed te voelen dat de spieren de afgelopen dagen goed gebruikt zijn). Als we weer naar buiten lopen regent het pijpestelen. We zijn al te laat voor de optionele excursie voor een high tea in het Empire Hotel en hebben geen zin om ook nog eens nat te worden. Toevallig zit er naast de massagesalon een eettentje waar je hamburgers kunt eten. En die smaken heel goed!! Uiteindelijk besluiten we rond half 6 om met de taxi naar het Empire Hotel te gaan, enerzijds om dit superdeluxe hotel (6 sterren) te zien en anderzijds om hier in een fraaie setting van de ondergaande zon te genieten. Eerst even rondkijken in het hotel dat er inderdaad heel groot en luxe uitziet (schijnt 1.1 miljard dollar gekost te hebben!!!). De zonsondergang is de moeite zeker waard.
Met de taxi terug naar de stad waar nog even wat foto's van de verlichte oude moskee worden gemaakt, inkopen doen en nog een pizza eten (bij pizza hut...)


Zondag 19-8, naar Kinabalu N.P.

Vroeg op want we moeten om half 7 met de bus naar de ferry die om half 8 vertrekt. Nou komt dat hier niet zo nauw, want het is uiteindelijk toch half 9 als dat ding eindelijk koers zet naar Pulau Labuan (een Maleisisch eiland).
Twee uurtjes varen, weer door de douane (we komen immers weer Maleisie binnen). Eerste teleurstelling. De aansluitende veerboot naar Kota Kinabalu (K.K.) van half 11 halen we niet meer. Volgens Andy is er te weinig tijd en hij heeft nog geen kaartjes. Dat betekent dus tot 3 uur vanmiddag wachten op de volgende boot. Op dat eiland is geen %^&%& te doen, dus wat rondgewandeld in de mall (en het vorige bericht ingetypt). Tweede teleurstelling: we slapen vanavond niet in het nationaal park, maar in K.K. Dit betekent dat we morgenvroeg eerst 2 uur met de bus moeten waarna de klimmers meteen aan hun klimtocht kunnen beginnen. Enige irritatie borrelt op...
Als we om 3 uur met de ferry vertrekken komt Andy, tot onze stomme verbazing, vertellen dat we bij aankomst in K.K. toch doorrijden naar het nationaal park.
Na 3 uur varen komen we in K.K. waar we weer een lokale gids hebben: Walter. Eerst even inkopen doen in een lokale supermarkt. Het is al rond 7-en, dus de meeste reisgenoten hebben wel trek. We kunnen niet meer eten bij aankomst in het park en er is geen tijd om ergens te stoppen voor eten want dan komen we het park niet meer in. Dus: Mc Donald's take away...! De bus ruikt al snel naar friet en hamburgers :)
Net voor 10 uur arriveren we in het park. We krijgen per 4 personen een zeer fraaie cabin, maar daar kunnen we dus niet veel van genieten omdat we morgenvroeg al weer weg gaan. Als laatste nog de briefing voor de beklimming van Mount Kinabalu. Derde teleurstelling: voor de klimmers is er geen kamer in de hut! We kunnen toch met de beklimming meedoen, maar dan moeten we slapen op een matras op de grond van het hutrestaurant. Ter compensatie is de lunch en avondeten van dag 1 en ontbijt van dag 2 gratis. Het gaat toch om de beklimming, dus we besluiten er toch voor te gaan.


Maandag 20-8, Beklimming dag 1

Om 8 uur verzamelen Silvia en ik met 7 reisgenoten in het park restaurant. Nog even een goed ontbijt voordat we aan de beklimming gaan beginnen van Mount Kinabalu, met 4095 meter de hoogste berg in Zuidoost-Azie. We krijgen allemaal een pasje, wat tijdens de wandeling een paar keer gecontroleerd zal worden. Deze eerste dag lopen we van ongeveer 1800 meter naar ongeveer 3200 meter, waar de Laban Rata hut ligt. Silvia en ik lopen ons eigen tempo, rustig, want er is tijd genoeg. Je hoeft hier niet over de boomwortels en spitse rotsen te lopen, maar het gaat wel gestaag naar boven; er zit nauwelijks een vlak stukje tussen. Onderweg nog wat foto's van de flora gemaakt. Het is kwart over 3, als we naar ruim 5 uur lopen bij de hut aankomen, waar de rest al is gearriveerd. De hut zelf valt mee: er is een restaurant en je kunt er vanalles krijgen. Ook zijn er douches (met warm water). Een hele kom soep delen we met z'n twee-en en die smaakt na zo'n inspanning erg goed. De rest van de middag wordt al kaartend doorgebracht.
Het avondeten is een soort buffet en dat smaakt prima. Na het avondeten hebben onze wandelgidsen Juru en Johan nog een verrassing voor ons: we krijgen toch 2 kamers met op elke kamer 2 stapelbedden!
Daar is iedereen vanzelfsprekend heel erg blij mee. Onze jongste klimmer Thomas heeft er geen moeite mee om op een matras op de grond te slapen. De nachtrust, of beter: avondrust, begint al om 8 uur 's avonds omdat we de komende nacht om half 3 op moeten staan voor de beklimming naar de top.