South Coast Track

Het is nu donderdag 24 maart en de hoogste tijd om wat te schrijven over de afgelopen week. Ik heb tijdens de South Coast Track niet echt in detail een dagboek bijgehouden, maar ik zal proberen om over de verschillende dagen toch wat te schrijven.
(Het kan zijn dat ik in de loop van de komende week nog wat aanvullingen erbij zet.)

17 maart
Wederom was het vroeg opstaan; 6 uur. De rugzak moest weer ingepakt worden. Iets na 8-en werden we door een busje opgehaald dat ons naar een klein vliegveldje buiten Hobart bracht. Daar moest iedereen en alles gewogen worden met het oog op de belading van de 2-motorige Pilatus nogwat. Ik had geluk want mijn gewicht was goed voor het plaatsje in de cockpit naast de piloot. Mooie gelegenheid dus om wat foto's en filmpjes te maken. Daar kwam helaas niet zo veel van terecht van kort nadat we opgestegen waren kwamen we al in behoorlijk bewolkt weer terecht. Waarschijnlijk door deze bewolking duurde de vlucht ook ruim een half uur langer dan gebruikelijk. Het laatste gedeelte vlogen we langs de zuidkust en konden we een beetje een idee krijgen van de te lopen route. Bij aankomst in Melaleuca (niet meer dan een landingsstrip in de bush met wat hutten erbij), was het weer niet ideaal; het miezerde. Na nog even de lunch genoten te hebben gingen we in de miezerregen op pad. Maar de weergoden waren ons wederom goed gezind; al snel hield het op met miezeren. Het was een redelijk eenvoudige wandeling; veel over boardwalks. Na 3 uurtjes hadden we de eerste etappe van Melaleuca naar Cox Bight (13 km) erop zitten. De campsite lag vlak aan zee. Later arriveerde er nog 2 personen die de tocht van oost naar west liepen. Een van hen kwam uit België en die had nog wel wat info voor ons. Volgens hem was de Overland Track een wandeling in het park vergeleken bij de South Coast Track (hmmm). Ook zouden we nog de nodige modder tegenkomen. Net zoals bij de Overland Track is het ergens tussen 8 en 9 uur bedtijd.

18 maart
Van Cox Bight naar Louisa River, 18 km.
De langste etappe. Rond 9 uur gingen we op weg en rond kwart voor 5 arriveerde ik op de campsite. Op zich ging het redelijk, maar de track was duidelijk al een stukje zwaarder vergeleken met gisteren. Op een gegeven moment zie je in de verte de Ironbound Range liggen; een pas waar je de volgende dag overheen moet (700 meter stijgen en weer dalen). Op de campsite kon je zelfs het pad naar boven zien, met 2 steile stukken. De top konden we niet zien, want die was in wolken gehuld.

19 maart
Van Louisa River naar Deadmans Bay, 12 km.
Tegen deze dag had ik al dagen flink tegenop gezien. Volgens de documentatie zou het een zware dag worden. En dat is dus ook uitgekomen; je begint met eerst bijna 900 meter te klimmen (en de rugzak weegt nog steeds de nodige kilo's); uiteindelijk deed ik er 3 uur over om boven te komen. Het uitzicht was fantastisch; je kon een groot stuk van het al bewandelde en nog te bewandelen gebied overzien. Natuurlijk (ahum) hadden we stralend weer. Maar de echte ellende moest toen nog beginnen; weer naar beneden. In het begin ging het nog over boardwalk maar die maakte al snel plaats voor een modderig pad door het regenwoud. Er leek ging eind aan te komen. Dalen kan ik toch al niet en bovendien doe ik dat ook nog (te?) voorzichtig om mij knie te ontzien. Als het dan allemaal zo lang duurt en zo moeizaam gaat dan denk je wel eens; waar ben ik aan begonnen. Uiteindelik arriveerde ik rond kwart voor 6 op de campsite in Deadmans Bay (toepasselijke naam...). Behoorlijk kapot; zonder enige twijfel de zwaarste 12 km uit mijn leven (12 km in 9 uur, met pauzes, dat wel.... )

20 maart
Van Deadmans Bay naar Rocky Plains, 13 km.
Van bijkomen van de zware dag gisteren was weinig sprake, vandaag echt kennis gemaakt met echte modderplekken; een paar keer tot aan de knie-en er in. Reisgenoot Ignace kwam zelfs een keer bijna tot z'n middel in de modder terecht.
Een welkome afwisseling deze dag was dan ook dat we 4 km schitterend strand in de route hadden zitten. En omdat het weer natuurlijk alweer zonnig was, was dat zeer prettig wandelen.

21 maart
Van Rocky Plains naar Granite Beach, 8 km.
Een korte etappe deze dag, zodat we 's middags ook nog wat tijd hebben om te relaxen (bijkomen is waarschijnlijk een beter woord). Omdat we zo'n relatief korte etappe hadden vertrokken we pas tegen tienen (uit kun slapen dus) en we waren voor 3 uur al op de campsite, wederom een zeer fraaie spot.
Wel tijdens het wandelen nog een keer flink ten val gekomen (uitgegleden in de modder); maar gelukkig niet meer aan over gehouden dan een paar schaafwonden en flinke blauwe plekken).
Zwembroek aan en even de temperatuur van het zeewater getest, maar dat was me toch te koud. Wel was aan het strand een klein zoetwaterwatervalletje die als een natuurlijke douche gebruikt kon worden. Da's wel lekker! Er gebeurde die middag nog iets heel bijzonders; Piet, onze reisbegeleider, begon op een gegeven moment tegen Ignace en mij te roepen dat we heel snel moesten komen. Dus een korte spurt......en we zagen tegen de rotsen een Tasmaanse Duivel zitten! Het is echt heel uitzonderlijk dat je zo'n beest in het wild ziet. Nou heb ik zo ongeveer altijd mijn fototoestel bij me, maar toen niet :(
Niet getreurd; toen de Tasmanian Devil (TD) ons zag ging hij achter een stel rotsen zitten. En wilde hij de bush in dan moest hij via het strand. Om de beurt gingen we wachten of het beestje misschien nog te voorschijn wilde komen. Ik had de laastste "wacht", maar het was al half 7 geweest en de vloed begon op te komen dus ik moest zo langzamerhand ook weg. Ik loop weg, praat nog even met Daniel en kijk nog 1 keer om..... en zie de schaduw van de TD op de rotsen.... en even later het beestje zelf. Deze keer wel wat foto's kunnen maken! Een geweldige ervaring!

22 maart
Van Granite Beach naar Lions Rock, 13 km.
Tja, hoe zal ik deze dag omschrijven; het liep voor geen meter en voor de rest kan ik het eigenlijk met 1 woord samenvatten: MODDER!!!!! Modder, modder en nog eens modder, bijna eindeloos. Je "loopt" (baggert) weer een stukje tot de volgende bocht en je ziet (u raadt het al) nog meer modder. Ik werd er echt niet goed van. Natuurlijk weer een paar keer tot aan de knie-en er in terecht gekomen. Maar je moet door. Pas halverwege de middag begon er modderloze stukjes te komen. In hoeverre de val van gisteren meespeelde weet ik niet, maar het was afzien. Uiteindelijk arriveerde ik pas rond 6 uur doodmoe de campsite. De enige MUD die ik de komende weken/maanden nog wil zien is MUD cake. Er was 1 geruststelling; nog korte, eenvoudige etappe en dan zit het erop.

23 maart
Van Lions Rock naar Cockle Creek, 10 km
De laatste loodjes, nog ruim 2 uurtjes lopen en dan zit het avontuur in South West National Park er op. Het is een redelijk eenvoudige route vandaag; dat kun je o.a. ook merken aan de dagwandelaars die je af en toe tegenkomt (wel lang niet zoveel als bij de Overland Track). Net na vertrek begon het wel weer te miezeren; regenhoes over de rugzak en regenjas- en broek aan. Maar na 5 - 10 minuten hield al weer op. Rond het middaguur arriveerde ik bij het eindpunt.
YES, I did it!
Ik snap nu waarom de Overland Track een wandeling in het park is vergeleken met de South Coast Track en waarom Aussies met bewondering kijken als je deze toch gedaan hebt. Het was een once in a lifetime experience (in alle betekenissen.....)

Om half 2 werden we door een busje opgehaald. En we zaten nog geen 2 minuten in de bus toen het ECHT begon te regenen. Bijna niet te geloven hoeveel geluk we met het weer gehad hebben; 6 dagen Overland Track en 7 dagen South Coast Track zonder noemenswaardige regen (we zullen het wel verdiend hebben ;)
Het busje maakte nog een tussenstop in een klein dorpje waar op de hoek van een straat ook een bakery lag. Na een week in de bush lust je wel wat lekkers; een flesje vruchtendrank en...... MUD cake!
Het busje vervolgende zijn weg naar een plaatsje waar we over moesten stappen op een grote bus die ons naar Hobart zou brengen. Er was een visitor center en daar hoorde ik wederom goed nieuws; Toyota had in de Grand Prix van Maleisie z'n eerste podiumplek gehaald (John, proficiat!! het zal wel feest zijn geweest in Keulen. Jammer dat ik het niet gezien heb, maar nu op naar de eerste GP zege)
Intussen bleek onze grote bus pech onderweg te hebben gekregen, dus met het busje verder naar Huonville waar een andere bus klaar stond). Deze bracht ons naar een regenachtig Hobart alwaar we weer onze intrek namen in de voor ons bekende thuisbasis: Central City Backpackers.
Douchen en 's avonds met z'n allen (Marleen had zich weer bij de groep gevoegd) gaan eten (grote hoeveelheden....).

24 maart
Een vrije dag in Hobart. De was doen, shopppen, relaxen, etc. (kramp in je vingers krijgen van het typen). Morgenvroeg verlaten we Tasmania al weer; het is echt voorbij gevlogen. We vliegen dan naar Sydney alvorens we op Paaszondag weer naar Europa vliegen.
Er volgt nog een slotbericht, maar dat zal wel vanuit thuis zijn (ik zal dan ook wat foto's erbij zetten).

Aan alle lezers; ik hoop dat jullie een beetje genoten hebben van mijn avonturen en kom de foto's een keer bekijken.