Wandelen, klauteren, klimmen (en zweten!)

Woensdag 15-8 Pinnacles

Deze ochtend is het voor de helft van de groep vroeg opstaan geblazen ivm de beklimming van de Pinnacles. Silvia gaat niet mee, want het verhaal van Jan en de reisbeschrijving gehoord en gelezen hebbende, lijkt het te zwaar. De beschrijving meldt: de beklimming duurt zo'n 4 uur. De afdaling kan wel 5 uur duren. En dan te bedenken dat het traject slechts 2,5 km is. Hmm, dat wordt dus klimmen. Van Andy krijgen we nog als opdracht mee dat we, ongeacht waar we dan zijn, om 12 uur moeten gaan afdalen om op tijd terug te zijn.
Iets na 7-en beginnen we aan de tocht. De eerste 200 meter zijn nog vlak, maar vanaf dan is het alleen nog maar naar boven. Van wandelen is eigenlijk geen sprake, want overal zijn boomwortels en (scherpe) rotsen. Maar rustig aan doen, dan zien we het wel. Na een klein uurtje komen we bij de mini-pinnacles, maar het stelt zo weinig voor dat micro een betere benaming zou zijn. Dit is het punt dat je moet beslissen of je verder wilt gaan. Met z'n 9-en vervolgen we de "weg", ieder in zijn/haar eigen tempo. In het traject zitten verschillende touwsecties, waarbij je een touw kunt gebruiken om jezelf naar boven te helpen. Verderop beginnen ook de ladders om de steile stukken en kleine kloven te overbruggen. Gelukkig is het droog en omdat we in de jungle klimmen schijnt de zon niet direkt op ons hoofd (anders zou je helemaal leegzweten). Je moet ook om 11 uur bij een bepaald punt op de route zijn, anders mag je niet verder (anders ben je niet meer voor het donker terug). Na het nodige ploeteren, bereik ik als laatste rond 10 voor 11 het uitzichtpunt op de Pinnacles. We hebben met z'n 8-en deze plek weten te bereiken (Ton, Thomas, Rienk, Nynke, Silvia, Sharon, Sofie en ik). Het uitzicht op de Pinnacles is bijzonder fraai. Er schijnt vaak nevel te hangen zodat je ze niet ziet, maar we hebben een stralende zon en je ziet overal de kalksteenpunten als naalden boven de jungle uitpriemen. De moeite zeker waard. De lunch wordt genuttigd en de nodige foto's gemaakt. Maar we zijn pas halverwege; heelhuids beneden komen is het volgende doel.
Ik ben al geen ster in afdalen, en zeker niet als er geen fatsoenlijk pad is, dus dit wordt een lange tocht. Heel voorzichtig, met de eerder gekochte handschoenen aan ter bescherming, naar beneden. Ter ontlasting van mijn knie, maar ook omdat voorwaarts afdalen niet goed lukt, daal ik het meeste achterwaarts. Dat gaat dus stukje voor stukje (er zitten geen ogen in mijn dagrugzak). Onderweg horen we onweer, en er vallen een paar druppels, maar gelukkig zet het niet door. Rond half 3 arriveren de eersten weer bij Camp 5, waar ze warm onthaald worden door de achterblijvers. Dit onthaal valt ook de rest ten deel en uiteindelijk ook ondergetekende als ik rond kwart voor 4 het einddoel bereik. Net voor het einde nog een hongeraanval, maar met een pauze met pinda's met rozijnen wordt dit opgelost. Silvia staat me bij het begin/eindpunt al op te wachten. Het was een zware dag maar we hebben toch een hele mooie prestatie neergezet. Moe maar heel voldaan.
Een douche doet een mens dan heel goed en dan boeit het niet dat het water niet warm is.
De achterblijvers hebben er een rustdag van gemaakt en, naar later blijkt, nog iets voor de klimmers in elkaar geknutseld.
Aan het eind van de middag begint het echt te regenen, eigenlijk onze eerste echte tropische regenbui. Deze zet in de loop van de avond nog door en neemt ook in hevigheid toe. Anders gezegd: de regen komt met bakken uit de hemel vallen. Ik moet er echt niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als we dit overdag hadden gehad.
Om half 10 wordt de generator reeds uitgeschakeld, maar dat vinden de meeste niet zo erg.


Donderdag 16-8 Headhunters Trail

Bij het ontwaken blijkt het nog steeds niet echt droog te zijn. We hebben gisteren dus echt geluk gehad met onze beklimming. Als het te nat is dan mag je van de park rangers ook niet gaan, tenzij je een verklaring tekent.
Voor ons staat vandaag de ruim 11 km lange Headhunters Trail op het programma. Dit pad is genoemd naar de Dayakkrijgers die vroeger op pad gingen om hun tegenstanders een kopje kleiner te maken (ook letterlijk...). Maar naar het schijnt zijn deze gewoontes niet meer in gebruik.
Het pad zelf is goed te doen. Het is even goed uitkijken bij de Monkey Bridge, een hangbrug van touwen waar we een voor een overheen moeten. Als we na zo'n 4 uur lopen het eindpunt bereiken is het gelukkig ook droog en de longboats liggen al klaar om ons verder te brengen. We gebruiken de lunch bij een rangers station. De oplettende lezer raadt het waarschijnlijk al: kip, rijst en groenten (hier en daar valt het woord McDonald's al...). De tocht met de longboats is weer een avontuur op zich: regelmatig moeten er een paar uit om mee te helpen de boten vooruit te duwen totdat er weer dieper water bereikt is.
Dit levert soms best grappige momenten op, zeker als iemand aan de linkerkant van de boot nog niet tot z'n knie-en in het water staat en je dat dus aan de rechterkant ook verwacht (om vervolgens tot je middel in het water te verdwijnen).
In de loop van de middag arriveren we bij het Kuala Mendalam Longhouse. Deze keer geen apart guest-longhouse met een aparte ruimte met douches en toiletten. Nu slapen we echt bij een familie in een origineel longhouse. We krijgen een ruimte toegewezen waar we met z'n 20-en kunnnen slapen. Er liggen matrassen met kussens op de grond en er zijn ook klamboes aanwezig. Douches zijn er ook: een bouwsel van een cementen vloer met golfplaten eromheen. Buiten welteverstaan, dus je douchet in de openlucht. Deze overnachting komen we ook nog wel door alvorens weer terug te keren naar de bewoonde wereld. Het avondeten smaakt prima. Ik hoef het niet meer te omschrijven, maar deze keer is het kip ZONDER botjes en met lekkere saus en dat geeft ook meteen meer smaak aan de rijst.
's Avonds wordt er nog een korte dansvoorstelling gegeven waarbij muziek gemaakt wordt op een lokaal snaarinstrument (aangesloten op een behoorlijke versterker/speaker). Ook is er nog een bamboedans. Hierbij worden twee lange bamboestokken op de maat van "We will rock you" van Queen op kleine haaks liggende bamboestokken geslagen, danwel over de kleine stokken tegen elkaar geslagen. De kunst is nu om met je voeten tijdens het slaan op de kleine stokken tussen de lange stokken te springen en net voordat de lange stokken tegen elkaar geschoven worden er weer tussenuit te springen. Het begint langzaam, maar het ritme wordt steeds opgevoerd. Natuurlijk werd een en ander ook door verschillende reisgenoten uitgeprobeerd.
Verder waren sommige kinderen erg nieuws-/leer-gierig en het is heel leuk om te zien hoe snel ze "Hoofd-schouders-knie-en-teen" leren.
Rond 11-en lag iedereen al in "bed".