WHW tweede helft

15 mei Tyndrum -> Inveroran, 14 km
Vandaag is de eerste van 3 dagen dat de afstand beperkt is. Maar omdat er regen voorspeld is voor vanmiddag, lopen we toch enigszins op tijd, 10 over 9, aan. De tocht gaat vandaag door een wijds landschap waarin je je maar een nietig wezen voelt. Prachtige vergezichten, ondanks de grijze luchten. Omdat de tocht voornamelijk over goede (zand/steen-wegen) gaat, kunnen we het tempo er redelijk inhouden. Iets voor 12-en arriveren we bij het Bridge of Orchy hotel, waar we de lunchstop houden. Voor een aantal wandelaars is dit al de eindbestemming voor vandaag. We weten dat er ook wandelaars zijn die Bridge of Orchy en Inveroran overslaan en meteen naar Kingshouse hotel lopen; een tocht van 32 km. Dat vonden we bij het plannen van deze reis toch wat teveel van het goede. Wij lopen na de lunch nog een paar kilometer door en stoppen onderweg nog regelmatig om van het uitzicht te genieten. De lucht wordt steeds donkerder en af en toe voelen we al wat spetters. We arriveren tegen 2-en bij ons hotel in Inveroran, en een kwartiertje later begint het te regenen.
Na een heerlijke douche (zowel qua temperatuur als hoeveelheid water; en dat is een uitzondering tot nu toe), dus alle tijd om te relaxen. Wel eerst nog even alvast een keuze maken uit het menu voor het avondeten en de inhoud van de lunchpakketten voor morgen.

16 mei Inveroran -> Kings House, 15,5 km
Op een of andere manier is het iets na 9 uur als we met de wandeling beginnen, dus zo ook deze morgen. Gezien de weersvoorspellingen hebben we de regenkleding al aan (en zover wij hebben kunnen zien hebben de andere wandelaars dezelfde keuze gemaakt). We zijn de deur net uit als we een aantal herten vlak bij het hotel zien. Ze houden ons goed in de gaten, maar Silvia kan ze wel op de foto zetten. Hoewel we met droog weer zijn vertrokken is dat na een half uurtje al afgelopen en krijgen we het eerste buitje over ons heen. Het pad vandaag an sich is goed te belopen, maar het weer maakt het wandelen toch iets zwaarder. We krijgen regen, hagel en natte sneeuw te verduren. Dit alles gecombineerd met een forse wind en je kunt je ongetwijfeld voorstellen dat dit niet de beste wandelomstandigheden zijn. Gelukkig hebben we op een paar fraaie plekken nog een paar droge momenten en kunnen we de uitgestrektheid van bv. Rannoch Moor toch op de digitale plaat vastleggen. Veel tijd om van de mooie vergezichten te genieten is er vandaag niet, want dan laat de volgende bui zijn lading al weer vallen. Gelukkig is de afstand vandaag niet lang zodat we rond 1 uur al bij ons hotel aankomen. De regenkleding en wandelschoenen kunnen in de verwarmde droogruimte. En wij komen bij / warmen weer wat op met een warm(e) douche/bad. De rest van de middag tijd om te relaxen. We eten het avondeten met nog 6 medewandelaars; een stel uit Schotland, een stel uit Engeland en een stel uit de USA. Gezellig (en nog leerzaam ook).

17 mei Kings House -> Kinlochleven 14 km
Rond het gebruikelijke tijdstip gaan we weer op pad. Het weer kan de oplettende lezer wel raden..., inderdaad regent het. Na een kleine 5 km begint de klim naar het hoogste punt van de WHW over de Devil's Staircase. De naam doet het ergste vrezen, maar is toch redelijk goed te doen. Het weer maakt het zwaarder, maar intussen zijn we ook wel wat gewend. Vrij snel nadat we geleidelijk aan weer naar beneden lopen, neemt de regenintensiteit af. Bij een bruggetje even een korte "snack-stop". Een stuk verder nog wat foto's gemaakt van de hoeveelheid water die over het pad stroomt. Soms is al die stenen best vervelend (je moet goed blijven kijken waar je loopt) maar met de Schotse weersomstandigheden is een steenachtig pad de enige optie; een zandpad zou in no time een grote modderpoel worden. Richting Kinlochleven worden we nog een aantal keren voorbij gereden door de plaatselijke jeugd die in de bossen aan het trailrijden is. Je ziet ook grote buizen dwars door het landschap lopen waar het water naar Kinlochleven wordt gevoerd om een waterkrachtcentrale te voeden. Vlak voor Kinlochleven gaat de zon zowaar nog flink schijnen. We lopen de brug met uitzicht over een waterval over en gaan via het parkje naar het "eindpunt" van de WHW voor vandaag. Nog even door het dorp lopen waar in een voormalige aluminiumsmelterij nu de Ice-factory is gevestigd (alwaar je o.a. kunt (ijs-)klimmen). We arriveren omstreeks half 2 bij onze B&B.

18 mei Kinlochleven -> Fort William 24,5 km
Laatste en langste etappe, dus zitten we om half 8 aan het ontbijt. Iedere kamer heeft zijn "eigen" ontbijttafel waarbij bovendien een vlaggetje staat met de betreffende nationaliteit. Ziet er wel leuk uit en we zien dat er ook mensen uit Canada, Duitsland, Engeland, USA en Schotland logeren. Als we iets na half 9 daadwerkelijk vertrekken regent het en de weersvoorspelling heeft het slechts over "glimpses of sunshines". Nog even een stop bij de plaatselijke supermarkt om spullen voor de lunch in te slaan en dan kunnen we echt op pad. Nauwelijks het dorp achter ons gelaten slaan we een pad naar boven in; naar later blijkt een kleine uitvoering van de Devil's Staircase. Dus in de regen worden de kuiten weer flink opgewarmd. Boven aangekomen staan we wel even stil om even bij te komen, maar vanwege regen/beperkt zicht lopen we snel door. Het pad zelf, hoewel weer voorzien van de nodige stenen, is best goed te doen. We kijken steeds minder naar hoe zo droog mogelijk de stroompjes over te steken, want daar is geen beginnen aan. Goed schoeisel is, zeker op deze reis, onontbeerlijk. Na 2 uur in de regen gewandeld te hebben, neemt de neerslag langzaam maar zeker af en zien we zelfs wat gaten in de bewolking verschijnen waar de zon doorheen probeert te prikken. De lunch genieten we zelfs in de zon! Na de lunch krijgen we nog wel een hagelbuitje over ons heen maar daarna krijgen we warempel zo'n zonnig weer dat de regenkleding opgeborgen kan worden. Bij een splitsing is er een optie om een oud fort te bekijken. Aangezien we voldoende tijd hebben, besluiten we de toch naar boven te maken. Boven aangekomen zien we niets dat duidt op de restanten van een fort; het is klaarblijkelijk al heeeel lang geleden. Het uitzicht vanaf deze bergtop is echter de klim meer dan waard dus even de tijd nemen om wat foto's te maken. Na een half uur zijn we weer bij de route en lopen we verder richting Fort William. De laatste kilometers lopen we over een soort geasfalteerd voetpad langs de weg en dat past toch eigenlijk niet bij het karakter van deze wandeling. Omstreeks kwart voor 4 arriveren we bij het oorspronkelijke eindpunt. Snel een paar foto's maken en de regenkleding weer aan... Even gedag zeggen bij medewandelaars die in een cafetaria aan de koffie zitten (en hen tevens doorgeven dat ze er nog niet zijn...). Het laatste stuk loopt dwars door de (enige?) winkelstraat en op het eind daarvan is het officiële eindpunt. In de winkelstraat komen we de 4 Engelsen nog tegen die gisteren al de finish gepasseerd zijn. Eén van hen zet ons bij de finish op de foto. De wandeling zit er nu echt op. Ondanks dat het weer niet super was, was het een fraaie wandeling waar we met veel plezier aan terug zullen denken.
's Avonds eten we in een lokale pub/restaurant met in totaal 13 wandelaars die elkaar in meer of mindere mate de afgelopen 8 dagen hebben leren kennen. Heel gezellig. Na afloop nemen we afscheid en gaat eenieder zijns/haars weegs. Sommige reizen verder in Schotland, andere gaan terug naar huis.