Pico

27 juli
Rond half 10 worden we opgehaald en naar de haven van Velas gebracht. Daar nemen we de veerboot van 10.10 naar Sao Roque op het eiland Pico, het volgende eiland op deze reis. De tocht duurt nog geen uur en op Pico staat alweer iemand klaar om ons naar Lajes do Pico te brengen, waar we de komende 3 nachten zullen slapen.
We willen op dit eiland de berg (vulkaan) Pico beklimmen, met 2351 m. de hoogste berg van Portugal. Aangezien we dit niet in het programma hebben opgenomen moeten we kijken hoe we dit in kunnen passen. Volgens de weersverwachtingen voor de komende dagen zou morgen de meest geschikte dag zijn. Met hulp van de medewerkers van het hotel veranderen we het programma en wordt er ook nog een huurauto gevonden.
In de middag gaan we walvissen proberen te spotten. We kunnen kiezen tussen een zodiac of een grotere boot. Aannemende dat een zodiac wendbaarder is en dichter bij de walvissen komt, kiezen we daarvoor. Foutje... Hoewel iedereen wel een regenjas heeft, heb je daar slechts ten dele wat aan, want ook de onderste helft van je lichaam wordt zeiknat. Verder blijven we tot 2 keer toe 10-15 minuten op een plek dobberen omdat de bestuurder van de boot daar mogelijk een walvis verwacht. Dus niet, en meteen gas erop, zonder verdere waarschuwing, dus je moet je best doen om je camera op te bergen alvorens weer een flinke spray water over je heen te krijgen. De tocht duurde bijna 4 uur, maar volgens mij waren de meeste heel blij weer in de haven te zijn, wij in ieder geval wel. Hoewel we een zeeschildpad en 2 verschillende soorten walvissen (....) gezien hebben (de rugvinnen en 1x een staart), hadden we ons van deze tocht (veel) meer voorgesteld.

28 juli
Bij het opstaan (rond kwart over 7) natuurlijk meteen naar buiten gekeken voor de weersomstandigheden. Van de hele berg Pico was niks te zien; er hangt een flink pak wolken voor de berg :( Dat ziet er niet al te best uit. Toch alle spullen voor de beklimming gepakt, ontbijten en het lunchpakket ophalen. Wachten op de huurauto. Het is half 10 voordat we bij het hotel wegrijden. Op weg naar het visitor center rijden we eerst de bergrug op alvorens in westelijke richting verder te rijden. Langzaam krijgen we toch een beetje hoop dat het misschien toch door kan gaan want hoe dichter we bij de berg komen, hoe meer er zichtbaar is. Bij het Visitor Center blijkt dat we niet de enige zijn die relatief laat starten. We schrijven ons in en krijgen een GPS tracker mee (in geval van nood te gebruiken; dan wordt er een reddingsteam de berg opgestuurd en wordt degene die niet zelf meer verder kan naar beneden gedragen (voor 1200 euro...). Nog even de veiligheidsvideo bekijken en 10:10 gaan we op pad. Het hele traject is gemarkeerd met 45 genummerde palen en (op 2 na) zie je bij een paal steeds de volgende paal. Nu denkt de lezer wellicht: da's een makkie dan, maar dan moet ik er toch even bij vertellen dat er niet echt sprake is van een pad. Tijdens het klimmen gaat het nog wel, maar de "padgesteldheid" belooft nog wat voor de afdaling. Na een poosje komen we boven het wolkendek uit; een prachtig gezicht. We nemen de tijd en pauzeren regelmatig (bv. voor de lunch). Uiteindelijk arriveren we om half twee bij de paal met nummer 45. We lopen nog even de krater in en nog een heel klein stukje naar boven om op 2277m te eindigen (ruim 1000m boven het startpunt). Je kunt nog verder omhoog de kleine Pico op (2351m) maar dat is heel veel los gesteente en we moeten ook nog het hele stuk terug. De afdaling gaat vooral heel voorzichting en langzaam (desondanks glij ik toch een paar keer weg). Er lijkt geen eind aan te komen maar 7,5 uur na onze start arriveren we (dood)moe maar voldaan weer bij het Visitor Center.

29 juli
Na de inspanning van gisteren toch weer aan de wandel vandaag; Lagoa de Capitão. Wel een half uurtje uitgeslapen... We worden afgezet aan het begin van de wandeling; het is behoorlijk mistig en van de berg Pico is dus ook niets te zien. We lopen even een stukje naar het genoemde meer; met een zicht van 50-100m ook hier niets te zien. Vervolgens verloopt de tocht een stuk min of meer vlak; wel lekker om de spieren weer een beetje in beweging te krijgen. Volgens de routebeschrijving: "We lopen door verlaten weilanden, steeds met een heerlijk uitzicht op de Pico". Maar vandaag dus niet, het blijft mistig. We lopen door een soort weiland naar een laurierbos waarin we flink gaan afdalen (bijna 800 meter). Dan voel je dus de inspanning van gisteren wel! De omgeving vergoedt echter veel; mysterieus en soms zelfs sprookjesachtig. We nemen de tijd voor de daling. Des te verder we dalen, des te meer klaart het weer op. Als we uiteindelijk de bossen verlaten is het stralend weer en dus ook weer meteen behoorlijk warm. We eindigen de tocht in het dorpje Cais do Pico, waar we onze chauffeur bellen die ons weer naar Lajes brengt.
In de middag eerst even een stop bij de plaatselijke banketbakker (die weer te veel keus heeft :).
Daarna gaan we naar het walvisvaardersmuseum. Hier wordt getoond hoe nog niet zo lang geleden op walvissen werd gejaagd. De laatste walvis werd in 1987 gevangen en dat gebeurde nog op een Moby Dick achtige manier; met harpoenen die door de mannen handmatig geworpen werden. Mooi museum. Heden ten dage speelt de walvis nog steeds een belangrijke rol op de Azoren, maar dan om de vele toeristen ze vanaf bootjes te laten zien.

30 juli ('s morgens)
We staan met ingepakte bagage klaar om naar het startpunt van de wandeling deze morgen gebracht te worden; Zona do Verdelho. Deze relatief vlakke wandeling aan de westkust van Pico voert ons door het wijnbouwgebied van Pico. Het is bewolkt en van de berg Pico is niets te zien (we hebben dus echt heel veel geluk gehad eergisteren). Nu is de manier van wijn verbouwen hier nogal anders dan de meesten waarschijnlijk gewend zijn (keurige rijen met wijnranken). Op Pico zie je een soort doolhof aan (lage) muurtjes en de wijnstruiken groeien op de grond. Die muurtjes beschermen de struiken tegen de zoute zeewind. Het is een beproefd systeem en de wijn schijnt van goede kwaliteit te zijn. We wandelen dan weer langs de kust dan weer langs zo'n gebied met ontelbare muurtjes. Een keer zelfs er door heen; een soort service gang. Na ruim 2,5 uur wandelen arriveren we in Areia. We moeten even wachten totdat we opgehaald worden, maar het is nu nog maar een klein stukje naar Madalena waar we om 2 uur de veerboot naar Faial nemen.