Overland Track (part 1)

9 maart

Algemene info:
De Overland Track is een tocht van 80 km door het Cradle Mountain - Lake St.Clair National park, 1 van de nationale parken in de World Heritage area ligt, dat ongeveer eenderde van Tasmanië beslaat. Langs de Track staan hutten, maar eigenlijk moet je ook tenten meenemen, voor het geval er geen plaats is. Dit hebben wij niet gedaan want we zaten niet in het drukke seizoen en er zou zeer waarschijnlijk wel plaats in de hutten zijn).
We lopen de Track trouwens van zuid naar noord omdat dat voor ons beter uitkwam met het openbaar vervoer. Meestal wordt de Track van noord naar zuid gelopen.

Om 6 uur opgestaan zodat we nog genoeg tijd hadden om de rugzak in te pakken, te ontbijten en op tijd bij de bushalte te zijn. De bus vertrok om half 9 en rond half 12 arriveerden we bij het Lake St.Clair Park Center. Eerst geluncht en daarna begon de eerste etappen; van het park center naar de Narcissus Hut over een afstand van 17,5 km.
De rugzak zit nog helemaal vol en het viel me tegen; het pad liep grotendeels door een bos waarbij je goed moest kijken waar je liep, want overal liep je over de wortels van de bomen. Het was bewolkt en later op de middag begon het een beetje te motregenen (maar gelukkig niet hard genoeg om de regenjas aan te moeten trekken). Na een korte stop bij Echo Point hut verder richting finish. Omdat we met een paar mensen wat langzamer liepen was het al half 7 geweest. Dat had 1 voordeel; het was al aan het schemeren en dan komen de dieren ook uit de struiken; we zagen een wombat vlak langs de track. Foto's maken dus.
Uiteindelijk arriveerde ik, behoorlijk moe, iets voor 7 in de hut. Omdat het al laat was hielp Piet ons met het eten. Na het eten, meteen naar bed, rond half 9. (Er is geen electriciteit in de hutten en tussen half 9 en 9 is het toch donker).

10 maart: Narcissus Hut -> Kia Ora Hut, 19 km.
Goed geslapen en rond 8 uur opgestaan. Eerst ontbijten (muesli, gedroogde abrikozen, bouillon). We kregen van de ranger nog de weersvoorspelling voor de komende dagen en die zag er goed uit; zonnig!
De track verliep het grootste deel van de dag weer door bossen; wortels dus! Daar kan/wil ik niet snel over lopen omdat ik niet het risico wil lopen dat ik mijn knie te zwaar belast). Bij de Windy Ridge Hut was het lunchtijd (crackers met (pinda)kaas) en wat chocolade(repen) voor de broodnodige energie). Daarna moesten we een pas over: Du Cane Gap. Het viel door de wortels en de modder niet mee maar door in je eigen tempo te blijven lopen ging het wel. Later op de middag hebben we met een paar reisgenoten nog een korte side trip naar twee watervallen gemaakt; zeker de moeite waard. Het laatste stuk naar de hut was zwaar voor mij; uiteindelijk kwam ik rond kwart over 6 doodmoe bij de hut aan. Er stonden veel tenten, dus dat beloofde niet veel goeds. Gelukkig was er in de hut toch nog plaats, hoewel het wel druk was. Na het avondeten snel naar bed om uit te rusten; voor 9 uur lag ik weer in de slaapzak.