Condors, Titicacameer

Zondag 5 juli Cabanaconde -> Chivay (3650m)
We gaan reeds om 8 uur op weg om op tijd bij Cruz del Condor te zijn. Op deze plek zijn elke morgen ongeveer tussen half 9 en half 10 condors te zien. Ze verlaten dan hun nesten beneden in Colca Canyon en zweven langzaam op de warme lucht naar boven toe. Het was ons al gezegd, maar we zijn niet de enige. Er staan al tig busjes en dus al een behoorlijke groep mensen. Het is even zoeken naar een geschikte plek. Dat lukt eerst niet zo goed, maar ik heb geluk doordat iemand zich bedenkt en een andere plek gaat opzoeken. Ik heb nu een perfect uitzicht op zowel de linker als rechterzijde van het uitzichtpunt. Van daaruit is zelfs een condor te zien die ietsjes lager op een uitstekende rotspunt zit. Na wat wachten komen er ook een paar condors naar boven zweven. Dit worden er steeds meer. Het ohh en ahh gaat door de toeschouwers. Op een gegeven moment zijn er zo´n 12-15 condors te zien. Een geweldig schouwspel, zeker als er eentje vlak over de hoofden van het publiek scheert. Als je bedenkt dat een condor een spanwijdte van 3,5 meter kan hebben, dan kun je je vast wel voorstellen dat iedereen dit een heel indrukwekkende ¨show¨ vindt.
Als al dit fraais voorbij is vervolgen we onze weg. We maken een korte stop bij een plek waar oude grafen boven ons in de bergen te zien zijn. Ook stoppen we even in Maca waar een kerkje met een uitbundig interieur te zien is. Dit plaatsje is wel een bijzonder toeristische aangelegenheid want er lopen kinderen met een Alpaca rond. Daar kun je een foto van maken (waar dan natuurlijk wel voor betaald moet worden).
Rond het middaguur arriveren we in Yanque, het beginpunt van onze tweede wandeling. Het begin is bergop, dus dat is weer even hijgen. We eten ons lunchpakket op bij de ruïnes van Uyu Uyu (er staat een bord bij maar verder lijkt er wederom niets aan conservering te worden gedaan). De wandeling loopt verder voorspoedig totdat een reisgenote in een doornenstruik valt en een heleboel doornen in haar knie krijgt. Gelukkig kunnen de meeste door onze reisbegeleidster verwijderd worden en kunnen we de tocht vervolgen. Als we rond half 4 in Coporaque arriveren hebben we er wederom een fraaie wandeling opzitten. De bus brengt ons naar Chivay. Even tijd om de spullen op de kamer te leggen, waarna iedereen mee gaat naar de La Caldera hot springs. Even een uurtje ontspannen in water van 38-40 graden. Heerlijk!
Op de terugweg nog even een stop in het centrum van Chivay om inkopen te doen voor de reisdag van morgen. Nu eten ze in Peru veel jam, dus had ik al flinke jampotten gezien. Maar in het winkeltje waar wij onze spullen kochten zag ik zelfs een literzak!
Een gedeelte van de groep gaat ´s avonds nog naar een peña, een soort dansfeest (waar dan natuurlijk weer toeristen uit het publiek gehaald worden....nu even niet....)

Maandag 6 juli Chivay -> Puno (3800m)
We vertrekken reeds om half 8, het wordt een lange reisdag. Eerste stop is bij dezelfde pas als enkele dagen geleden. Nu kunnen we stoppen omdat iedereen nu wel min of meer aan de hoogte gewend is. Dus foto´s maken bij de steen waarop staat dat je op 4910 meter zit. Tweede stop bij de ¨cocathee¨-cafetaria. Verderop stoppen we bij een meer waar flamingo´s te zien zijn (Ik wist niet dat die beesten boven de 4000m voorkwamen). De lunchpauze gebruiken we bij een groot meer. Onze reisbegeleidster had gisteren verschillende voor ons onbekende vruchten gekocht. Die kunnen we nu dus proeven en die smaken over het algemeen goed.
Na nog een paar keer oponthoud door wegwerkzaamheden arriveren we aan het eind van de middag in Puno.
´s Avonds eten we met z´n achten in een klein restaurantje. Iedereen maakt keuzes uit een standaardmenu; voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht plus flesje fris voor 18 soles. Dus voor nog geen 5 euro! Je vraagt je af wat ze hier nog op verdienen.

Dinsdag 7 juli Titicacameer
Helaas is een reisgenote te ziek om mee te gaan vandaag en morgen. We vertrekken om 8 uur per fietstaxi (heel leuk!) naar de haven. Het is wel rustig op straat; de transportstaking is dus doorgegaan. In de haven worden eerst inkopen gedaan; iedereen koopt wat (pasta, rijst, fruit, (kleur)potloden) voor de gastgezinnen op Amantani waar we vanavond zullen overnachten.
Met de boot gaan we eerst naar de drijvende rieteilanden van de Uros indianen. We meren aan bij een eiland waar 9 gezinnen wonen, 30 personen in totaal. We krijgen uitleg over hun leven en hoe de eilanden zijn opgebouwd: 1 meter aarde met rietwortels met daarbovenop 1 meter riet (40 lagen). Dit geheel drijft dus in het Titicacameer. Het er op lopen geeft je ook niet het gevoel dat je vaste grond onder je voeten hebt. De meeste maken ook nog een klein tochtje op een rietboot (en ja, ook die blijft drijven).
Met onze eigen boot gaan we verder naar Amantani. Het blijft een raar idee om op een meer op bijna 4000 meter hoogte te varen. Het Titicacameer is dan ook het hoogst gelegen commercieel bevaarbare meer ter wereld.
Aangekomen op Amantani, moeten we even wachten. Er moet namelijk eerst geregeld worden welke gastgezinnen gasten krijgen en hoeveel. Uiteindelijk gaan Silvia en ik mee met Nicolas. Na een stukje (bergop natuurlijk) lopen komen we aan bij zijn huisje waar hij samen met zijn vrouw en 4 dochters woont. Je kunt zien dat het vrij arme mensen zijn. Voor ons is er een aparte ruimte. Daarnaast is er nog een kleine keukenruimte en een ruimte waar het gezin dus klaarblijkelijk met z´n 6-en slaapt. De lunch bestaat uit een omelet met verschillende soorten aardappelen en wat groenten. Daarna is er wat tijd om kennis te maken maar dat valt niet mee want men spreekt op Amantani nauwelijks Spaans (wij trouwens ook niet...) Gelukkig had Silvia van vrienden een boekje ¨Quechua phrasebook¨ te leen gekregen (waarvoor dank!) dus was er toch nog wat te converseren. Nicolas deed een beetje aan agricultuur, maar de inkomsten moesten toch vooral uit het toerisme komen. Om half 4 brengt Nicolas ons naar het centrale voetbalplein waar 2 teams van met name toeristen onder het oog van de lokale bevolking een partijtje voetbal speelt. Dan merk je dus echt dat je op bijna 4000 meter bent; na een sprintje moet je al uithijgen. We kunnen het potje niet afmaken want we moeten zorgen dat we op tijd boven op de berg staan om de zonsondergang te kunnen zien. Dat is weer een flinke wandeling bergop dus is het weer belangrijk om vooral niet te snel te willen lopen. Er is weer een hoop volk boven. De zonsondergang is de moeite van het bekijken waard en er wordt weer menig plaatje geschoten. Terwijl de duisternis invalt (en aan de andere kant van het eiland de maan opkomt) dalen we weer af naar het centrale plein waar Nicolas ons opwacht. We lopen weer naar zijn huisje, waar al gewerkt wordt aan het avondeten: rijst met worteltjes (voor vlees heeft men hier over het algemeen echt geen geld). Na het avondeten wordt Silvia door Viviana (de vrouw van Nicolas) meegenomen om gekleed te worden in de lokale klederdracht. Dit neemt de nodige tijd in beslag; blouse, 2 rokken, band, hoofddoek. Op een gegeven moment ben ik ook aan de beurt: poncho aan en klaar. Daarna gaan we samen met Nicolas en Viviana naar een centrale ontmoetingsruimte waar dus menig toerist uitgedost in lokale klederdracht te zien is. Ook al onze reisgenoten zijn door hun gastgezin in de lokale klederdracht gekleed. Onder begeleiding van 2 lokale muziekgroepjes kan er dus gedanst worden. Maar na ruim een uur houden wij het voor gezien en gaan we met onze gastouders terug naar huis.

Woensdag 8 juli Taquille, Puno
Om 7 uur is er reeds ontbijt: pannekoek! Na het ontbijt nemen we afscheid van het gezin en loopt Nicolas ons voor naar de haven. Het bezoek aan het gastgezin heeft veel indruk op ons gemaakt en dat is volgens mij bij de andere reisgenoten net zo. Dit is ook Peru.

In de haven is er de wekelijkse markt voor de lokale bevolking.
We varen met onze boot in een uurtje naar een volgend eiland: Taquille. Dit eiland is vooral bekend door de breiende mannen. Jochies van 5 jaar schijnen het al onder de knie te hebben. Ze kunnen hier blijkbaar zo´n dichte steek breien dat je een muts vol water kunt laten lopen zonder dat het er uit loopt. We maken een korte wandeling op het eiland en hebben een vroege lunchstop bij een klein restaurant. Daarna moeten we bijna 500 treden naar beneden om bij het haventje uit te komen waar onze boot intussen ligt aangemeerd. In 3 uur varen we terug naar Puno. We vernemen dat er ook vandaag weer gestaakt wordt en dat er morgen zelfs een landelijke algehele staking is. Eigenlijk zouden we morgen van Puno naar Cusco rijden, maar dat lijkt niet door te kunnen gaan. Vanavond om 7 uur horen we meer. Wordt vervolgd.