Incatrail (dag 1 tm 3)

Zaterdag 11 juli Incatrail - dag 1
Wellicht gisteravond iets verkeerds gegeten, want na een onrustige nacht, blijkt vanmorgen dat de darmen ernstig van streek zijn (ik zal jullie verdere details besparen...) Ook bij Silvia is het darmstelsel behoorlijk in de war. Ik overweeg nog heel even om niet mee te gaan, maar verdring die gedachte snel; de Incatrail met eindpunt Machu Picchu moet toch het hoogtepunt van deze reis worden. Gisteravond heeft iedere Incatrailer/ster een zak gekregen waarin maximaal 7,5 kg bagage mag. Dat was niet zo'n probleem.
Van onze totale groep gaan we met z'n 5-en de Incatrail lopen, 2 reisgenoten hebben helaas afgezegd i.v.m. knieproblemen. Nog een snel ontbijt in het hotel waarna we om half 6 met een busje vertrekken. Het is een paar uur rijden. Onderweg wordt eerst nog gestopt in Ollantaytambo waar onze Incatrail gids Lucio nog wat met/voor de dragers moet regelen. We komen rond kwart voor 10 aan bij de centrale vertrekplaats waar de bagagezakken door de dragers bij de andere bagage wordt gevoegd. Op deze plek zie je dus ook een groot gedeelte van de andere lopers. Sinds een aantal jaren mogen er per dag 500 personen vertrekken. Dit zijn ongeveer 200 lopers, de rest zijn gidsen, koks en dragers.
Lucio heeft wat haast om bij het eerste checkpoint (km 82 genaamd) te komen. Hij wil blijkbaar voor de meute zijn. Ik realiseer me te laat dat we daardoor het beginbord gemist hebben waar ons een groepsfoto was beloofd. Des te irritanter als blijkt dat we al vrij snel na het begin een lange stop maken om uitleg te krijgen over de Inca's.
Het pad is vrij eenvoudig en onder een strakblauwe lucht worden de eerste kilometers afgelegd. Om ons heen de bergtoppen, waarvan enkele besneeuwd.
Na het middaguur komen we bij het ruinecomplex van Llaqtapata. Daar krijgen we weer uitgebreide uitleg van Lucio.
We vervolgen onze weg tot we rond half 2 bij onze lunchplek aankomen. Er staat een tent waarin in de ene helft gekookt wordt en in de andere helft kunnen wij eten (soep en een drietal schalen met verschillende gerechten).
Uiteindelijk arriveren we rond half 4, tot ieders verrassing (we dachten dat we nog wel een uur moesten lopen), bij onze eerste kampeerplek. De tenten staan zelfs al klaar, dus we kunnen er zo in. Ik ga meteen in de slaapzak liggen want voel me beroerd en ook het darmstelsel blijkt nog hyperactief.
Rond half 6 worden de kok, dragers en lopers aan elkaar voorgesteld. We hebben met z'n 5-en dus 1 gids, 1 kok en maar liefst 11 dragers! Na deze introductie is er thee, popcorn en koekjes (dit zal dagelijks terugkomen).
Rond 7 uur is het avondeten. Het is wederom bewonderenswaardig hoe de kok in deze toch wat primitieve omstandigheden een uitgebreid maal weet te bereiden. Helaas krijg ik niet meer weg dan de soep en wat witte rijst. Iets na 7-en lig ik al weer in de slaapzak.

Zondag 12 juli Incatrail - dag 2
Om half 6 worden we gewekt. Hoewel ik veel en best goed geslapen heb, voel ik me knap beroerd. De darmen zijn nog steeds niet tot rust gekomen. Gelukkig voelt Silvia zich al wel wat beter. Bij het ontbijt is er volop keus, maar ik krijg alleen de pannekoek met jam naar binnen.
Omstreeks kwart voor 7 beginnen we te lopen. Deze tweede dag is zowiezo de zwaarste dag omdat je een pas over moet. We passeren al snel een paal met bordje 3000 meter (hoogte). De pas ligt op 4200 meter, dus er moet maar liefst 1200 meter geklommen worden. Het weer werkt niet echt mee; als we al vrij snel bij het checkpoint komen, begint het te miezeren. Dit heeft wel een voordeel, want dan zit er meer zuurstof in de lucht.
Ik merk al vrij snel dat stijgen bij mij heel moeizaam gaat. Het darmprobleem gecombineerd met het weinige eten heeft ervoor gezorgd dat er erg weinig energie aanwezig is. Iets na 8-en passeren we de 3300 meter, nog slechts 900 meter te gaan...
Lucio adviseert iedereen om in z'n eigen tempo deze etappe te lopen. Silvia en ik lopen achteraan, soms vergezeld van Lucio.
Het gaat bij mij moeizamer en moeizamer. We stoppen even om een mueslireep te eten. Even komt zelfs de gedachte op of ik er wel verstandig aan gedaan heb om toch te gaan lopen gisteren, maar die weet ik toch te verdringen.
Rond 10 uur is er een plek waar wat water en ook energiedrank te koop is(tegen relatief hoge prijzen, maar dat boeit op dat moment niet). Deze plek ligt op 3750 meter. Lucio zegt dat het nog zo'n 2 uur tot de top is. Ik uit mijn twijfel; het zal nog wel 3 uur duren.
Na deze wat langere pauze vervolgen we de weg naar boven. Silvia en ik stijgen nu ieder in ons eigen tempo. Bij een punt spreken we af dat we elkaar op de top weer zien.
Silvia arriveert rond kwart voor 12 boven. De top zie je op een gegeven moment wel liggen, maar het is moeilijk voor te stellen hoe lang het kan duren voordat je er bent als je steeds maar kleine stukjes kunt stijgen en steeds moet uitrusten.
Uiteindelijk, om 5 over 12 om precies te zijn, arriveer ik ook op de top van de pas. Eerst even bijkomen, wat eten en drinken en natuurlijk de min of meer standaard foto's maken.
Iets voor half een gaan we weer met z'n 2-en verder, de rest van het pad vandaag gaat naar beneden en dat gaat een heeeeeeel stuk gemakkelijker. Het is wel uitkijken geblazen, want sommige stukken zijn nogal steil.
Iets voor 2-en arriveren we bij onze tweede kampeerplek, waar we opgewacht worden door onze 3 reisgenoten, die al een uur eerder gearriveerd waren.
De lunch staat al klaar en ik weet toch wat te eten. De rest van de middag wordt siesta gehouden. Silvia gaat naar de thee/popcorn en daar wordt nog een kaartje gelegd.
Om 7 uur is het avondeten, maar omdat er na de lunch niet meer gelopen is, hebben de meesten weinig trek. Het is voor iedereen rond 8 uur tijd om te gaan slapen (de kook/eettent wordt door de dragers als slaaptent gebruikt).

Maandag 13 juli Incatrail - dag 3
Wederom worden we om half 6 gewekt met thee bij de tent. Ik voel me een heel stuk beter gelukkig. Na het ontbijt gaat het wandelen meteen bergop, naar de ruines van Runcuracay. Van daaruit gaat het verder omhoog, naar de tweede pas op 3900 meter, waar we gezamelijk rond kwart over 9 aankomen. Het betere gevoel vanmorgen heeft dus ook geresulteerd in het stukken beter kunnen stijgen en ik kan nu ook echt genieten van de omgeving. Hoewel het verre van strakblauwe lucht is, hebben de nevels en wolken ook wel een mysterieus effect. De volgende ruines die we onderweg tegenkomen zijn die van Sayacmarca, waar Lucio ons weer een en ander over de Inca's verteld.
Als we weer verder lopen komen we in het een soort subtropisch regenwoud microklimaat, waar het prachtig is om doorheen te lopen.
Rond half 12 arriveren we bij onze lunchplek, waar de kok al weer druk bezig is om voor ons een heerlijke lunch te maken. En als je je beter voelt kun je zijn werk eer aan doen door genoeg en met smaak te eten.
We moeten nog 1 pas over, maar die ligt slechts 100 meter hoger en de stijging is zeer geleidelijk, dus dat is een eitje. De uitzichten onderweg zijn spectaculair. Op een gegeven moment zie je voor het eerst de berg Machu Picchu (niet de ruines!) en dat geeft toch een speciaal gevoel.
Er is nog 1 ruinecomplex te bezoeken: Phuyupatamarca. Het pad hierna gaat naar sterk naar beneden; ruim 2000 treden (en die moet je niet vergelijken met traptreden want hier zijn alle treden verschillend van diepte en hoogte). Lucio zegt dat ieder in z'n eigen tempo kan afdalen, maar we blijven allen bij elkaar. We nemen nog een omweg via een zeer steil terrassencomplex.
Uiteindelijk arriveren we, zo'n 10 (!) uur na vertrek op de camping.
Helaas zitten we helemaal aan het uiteinde van de camping. Er is zo weinig plek dat de tenten zelfs niet bij elkaar kunnenn staan. Dat is dus het nadeel als je maar met een klein groepje bent; als er maar 1 kampeerplek is krijg je op die plek ook de minste plaats toegewezen.
Na het wederom goede avondeten, geven we de kok en de dragers hun meer dan verdiende fooi en nemen alvast afscheid van hen. We zullen hen de komende nacht niet meer allemaal zien als we rond kwart voor vier op moeten staan voor de laatste etappe.