Manuel Antonio, Carare, Corcovado, Chirripo

Zaterdag 15 oktober reisdag

Om 8 uur moesten we de bagage klaar hebben, zodat Jose die alvast op de bus kon doen. Het wordt vandaag een reisdag en dus is het goed weer.....
Om 9 uur gaan we op weg. Bij de lunch blijkt dat we achter liggen op schema. Bovendien is het niet zeker of de weg naar Arbofilia/Carare begaanbaar is, mogelijk alleen met 4-wheel drives. Terwijl de groep de krokodillen gaat bekijken die aan de waterkant liggen gaan Elisa en Jose telefoneren hoe nu verder. Het resultaat van de telefoontjes wordt aan ons voorgelegd; het zal heel moeilijk worden. Dus na enig overleg besluiten we om door te reizen naar Manual Antonio, waarbij we dus het risico lopen dat we het nationale park Carare zullen moeten missen. In Quepos even gestopt om wat inkopen te doen en de financiele sitatie weer wat verbeteren. Rond 5 uur arriveren we bij een prima hotel met zwembad. Dat brengt voor iedereen de nodige verkoeling na een dagje zweten in de bus.


Zondag 16 oktober Manuel Antonio

Ik had de wekker om half 6 gezet zodat ik even in alle rust de zon kon zien opkomen op een bijna verlaten strand. Alhoewel vroeg, heeft het toch wat. Om 8 uur bij de entree van het park Manuel Antonio. Het grote voordeel van ons gewijzigd reisschema is, dat we vandaag een hele dag daar kunnen spenderen. Anders was dat morgen geweest, maar op maandag is het park altijd gesloten.... (slechte planning van Sawadee mijns inziens). In het park is genoeg te zien: leguanen, apen (die bij sommigen ook de lunch uit de tas jatten), luiaards, heremietkreeften en vogels. Een aantal mensen loopt niet verder dan een van de stranden, maar met een aantal reisgenoten lopen we over de verschillende paden in het park. Het weer is zonnig en warm deze morgen, dus het is weer flink zweten. Bijna halverwege de middag lopen we via een andere route terug naar ons hotel. Hierbij komen we onderweg nog een flinke slang tegen, die echter alras in het struikgewas verdwijnt.
Hierna met een aantal reisgenoten even wat gaan snacken bij een restaurant met een overdreven hulpvaardige ober; servetje voor het glas, glas op servetje, deel flesje inschenken, flesje terug op dienblad, servetje voor flesje, flesje op servetje. Het duurde zolang dat toen de ober iedereen op deze manier zijn/haar drankje had geserveerd Vito alweer geen bijbestellen.
Na terugkomst nog even een frisse duik in het zwembad alwaar ik 2x flink gestoken ben, waarvan 1x vlak bij het oog zodat dit gedurende de avond deel dicht gaat zitten.
Er was ook nog iets bijzonders aan de hemel te zien 's avonds: volle maan met een hele grote ring eromheen. We weten nog steeds niet waar dit natuurverschijnsel vandaan komt en wat het betekent.


Maandag 17 oktober Carare

Met een aantal reisgenoten gaan we toch nog naar het nationale park Carare. ´s Morgens stortregent het en Jose ziet het eerst niet zo zitten. Maar naar enig getelefoneer blijkt het park gewoon open te zijn en ook goed te bereiken.
Met een gids wandelen we ongeveer 3 uur door het park. We zien een aantal dieren waaronder hele kleine, maar giftige kikkertjes en verschillende vogels. Het wachten was echter nog op het spotten van een ara. Op het eind wordt ons geduld toch nog beloond en dankzij goed speurwerk van onze gids zien we een paar ara´s hoog in de bomen zitten. Het weer was redelijk, in ieder geval geen hoosbuien in Carare. Later hoorden we van de achterblijvers dat het in Manuel Antonio pas om 11 uur droog was geworden.
´s Avonds moest iedereen de bagage splitsen; alleen wat je de komende 3 dagen in Corcovado nodig had kon je meenemen.


Dinsdag 18 oktober Corcovado, dag 1

Om 5 uur moest de bagage al klaar zijn en om half 6 gingen we reeds op pad. We moesten namelijk met onze bus nog een rivier doorsteken en dat zou nog een probleem kunnen zijn. Gelukkig was dat niet het geval zodat we al vroeg in Sierpe aankwamen. Van onze groep zouden 8 personen nog een nacht bij een rangerstation (La Sirena) doorbrengen en die groep moest nog shoppen voor 1x ontbijt en 1x lunch. Meteen werden wat chips, nootjes, cola en rum ingeslagen...
Met 2 bootjes gingen we op weg naar onze tentenlodge. Zover ik weet had iedereen het vochtigheidsgehalte van dit tochtje over de zee onderschat. Door het opspattende water en door de regen kwamen we behoorlijk nat aan. Bij de tentenlodge aangekomen bleek er sprake van overboeking: 2 tenten waren reeds bezet. Na wat geruil etc. had iedereen toch nog een slaapplek. Omdat het nog steeds behoorlijk regende ging de middagwandeling niet door. Dus het was even relaxen: lezen, rusten, kaarten en nog wat wild spotten dat heel dicht bij kwam (een toekan in dit geval). Het avondeten (net zoals de lunch trouwens) was prima in orde en we hadden ook allemaal meer dan genoeg bestek (verwacht je niet echt in de bush).


Woensdag 19 oktober Carare dag 2

Rond 8 uur weer met 2 bootjes vertrokken, op weg naar La Sirena. Helaas kon José niet mee wegens migraine). De meesten hadden, wijs geworden na de vorige boottocht, zwemkleding/regenkleding aangetrokken. Op de zee moest van benzinetank gewisseld worden en als je daar op de golven dobbert, bevordert dat bij sommige mensen de zeeziekte. Nadat we aan land waren gegaan splitste de groep zich: 1 deel ging direct een wandeling maken en het andere deel (de overnachters) liep naar het ranger station. Het regende nog steeds en de paden waren op verschillende plekken slootjes geworden.
Bij het ranger station waren al verschillende dieren te zien: een toekan, verschillende ara´s waaronder 1 bijna tamme die gewoon op de stoelleuning ging zitten en verschillende apen.
Na de lunch zijn we ondanks de nog steeds vallende regen toch gaan wandelen. Ik dacht voorbereid te zijn en had mijn gamachen meegenomen, maar als je tot aan je knieen door het water moet lopen dan helpt het allemaal niet meer. (Slippers mochten niet gedragen worden i.v.m. het gevaar van giftige slangen). Door de regendruppels heen toch nog wat wild gezien waaronder een aantal wilde zwijnenn die behoorlijk dichtbij kwamen.
Rond half 6 konden we met z´n achten al aanschuiven aan het avondeten dat de rangers voor ons hadden klaar gemaakt. Wederom goed. ´s Avonds gingen de meesten nogmaals met de gids mee voor een korte avondwandeling. Op een gegeven moment kwam de gids terug met de mededeling dat er tapirs te zien waren. Toch nog snel even wezen kijken: tapir met jong.
´s Avonds hebben we op de veranda nog de chips, nootjes en cola-rum weggewerkt, waarbij er ook een aantal raadsels opgelost werden.


Donderdag 5 oktober Corcovado dag 3

Om half 6 paraat voor de ochtenwandeling (heel slecht geslapen, dus niet meegeweest).
Om 9 uur nog een ruim 3 uur durende wandeling gemaakt waar ook een flinke klim en afdaling in zat. En warempel, we hielden het 2 van de 3 uur droog.
Terug bij ranger station kwam de regen weer met bakken naar beneden vallen. En dan denk je: nu kan het toch echt niet meer harder regenen. Maar jawel hoor: dan werden de sluizen nog verder geopend.
Om 1 uur gingen we met een bootje weer terug naar de tentenlodge (boottochtje van 1,5 uur). De anderen kwamen net terug van een snorkeltocht waarbij ook haaien waren gezien.
Na, eindelijk, droge kleren aan te hebben werd de rest van de dag relaxend doorgebracht.


Vrijdag 21 oktober Op weg naar Chirripo

´s Morgens voor vertrek nog snel even naar het uitzichtpunt gelopen. Het was droog (want we gingen weg?), dus in 20 minuten weer flink in het zweet gewerkt. De loopschoenen zijn natuurlijk nog steeds zeiknat dus het sopt allemaal lekker weg. Om 9 uur met 2 bootjes terug naar Sierpe alwaar Jose ons al op stond te wachten met de bus. Even snel omkleden en op weg naar San Isidro voor de lunch. Op een muurschildering bij het restaurant zag ik naast een aantal wegwijzers met toeristische aktiviteiten ook een ultralight in de lucht geschilderd. Hmm, dan is er vast zoiets te beleven. Onze reisbegeleidster Elisa gevraagd en die kwam even later terug met een foldertje. Daar moet toch iets mee te doen zijn.
Vanuit San Isidro doorgereden naar San Gerardo de Riva waar onze lodge lag. Deze lag op een steile heuvel dus moesten de mannen de bus uit, want anders kon de bus de helling niet trekken (en natuurlijk begint het op zo´n moment te regenen).
Nadat iederen zijn/haar kamers had gevonden en de spullen waren ondergebracht werden door Elisa de opties voor de volgende dag verteld. Helaas dus niet Chirripo beklimmen (de hoogste berg van Costa Rica) want het park was in de maand oktober gesloten. We hadden daarover al thuis een brief ontvangen maar. In het kader van "it´s a small world" kwam ik in de lodge Maaike tegen, een reisgenote van vorig jaar. Zij zouden 4 dagen blijven en daarin de berg beklimmen en er ook nog wat andere wandelingen maken, maar ze wisten niet dat het park gesloten was. Terug naar de opties: paardrijden, forelvissen en een 5 uur durende wandeling maken. Ludo wilde gaan vissen, de meeste andere kozen voor de wandeling. Ik had mijn hoop gevestigd op het vliegen: Elisa had berichten voor de piloot achter gelaten, dus met een beetje mazzel kan ik de Chirripo vanuit een ultralight bekijken.


Zaterdag 22 oktober Rond de Chirripo

De wandelaars vertrokken al om 7 uur om zoveel mogelijk te profiteren van het goede weer (de zon scheen weer eens). Helaas had de piloot gisteravond niet meer gebeld. Aan Omar (eigenaar en/of werknemer van de lodge) gevraagd of hij de piloot toch nog eens wou bellen. En warempel, hij was er. Vliegen was inderdaad mogelijk en als de Chirripo inderdaad onbewolkt was zouden de daar ook kunnen vliegen). We spraken om 10 uur af in San Isidro. Vandaaruit naar de airstrip, alwaar de grote teleurstelling kwam: lekke band (je gelooft het bijna niet, maar het was waar). Niente flying dus. Terug naar de lodge. Van plan om internetplek op te zoeken en eindelijk mijn grote achterstand van de website weg te werken. Ik was nog nauwelijk onderweg toen het weer begon te regenen. Toch doorgelopen, maar na 15 minuten was ik alweer zeiknat. Even een colaatje bij een restaurantje en die vertelde dat het hotel waar ze internet hadden nog zeker 15 minuten lopen was. Daar had ik dus geen zin in. Terug gelopen, droge kleren aan en "Angels & Daemons" uitgelezen.
De wandelaars hadden vanaf het middaguur ook het hemelwater in alle hevigheid over zich heen gekregen en kwamen in de loop van de middag ook drijfnat terug. De afdalingen waren her en der ook nog spekglad geweest dus er waren verschillende reisgenoten een of meerdere keren onderuit gegaan, gelukkig zonder ernstige gevolgen.
Aan het eind van de middag nog positief nieuws. Steve, de piloot, belde op met de mededeling dat, hoewel de band niet gemaakt was, ik de volgende ochtend waarschijnlijk toch zou kunnen vliegen want hij had een andere piloot bereid gevonden om mij mee te nemen". Nu alleen maar hopen dat het morgen lang genoeg droog en helder is.