Kidepo National Park

Hallo allemaal,
sorry dat het zo lang duurde, maar op de campsites waar wij zitten is geen internet en ze liggen in de middle of nowhere dus je loopt ook niet effe naar een lodge/internet cafe. We zitten nu heel even in een luxe lodge en kunnen dus wat van de eerste dagen melden.

18 juli
Om 5 uur (jippie) ging de wekker al... Tas inpakken en om half 6 ontbijten zodat we stipt om kwart over 6 konden vertrekken. Natuurlijk ook kennis gemaakt met onze chauffeur Amos die ons in een Toyota Landcruiser de komende dagen door Uganda zal loodsen.
Na vertrek eerst even langs een andere bank voor een nieuwe pinpoging, gelukkig nu wel met het gewenste resultaat. Ondanks het vroege tijdstip was het in Kampala al flink raak met de verkeersdrukte, wat een puinhoop. Dus daar hebben we de nodige tijd in files gestaan. Eenmaal Kampala achter ons gelaten schoot het aardig op. Rond 11 uur kwamen we bij het Ziwa Rhino sanctuary, een afgeschermd gebied van 70 vierkante kilometer waar men probeert om weer een neushoornpopulatie op te bouwen. Er lopen er nu 9 rond, maar voordat ze weer in het echte wild worden uitgezet willen ze er zo'n 45-50 hebben. Na de instructies gelezen te hebben gingen we met nog andere groepjes gezamelijk in de jeeps op zoek naar neushoorns. Midddels portofoons geven de rangers aan elkaar door waar er zitten en gelukkig hoefden we niet ver te rijden om 2 neushoorns (Obama en Julius genaamd) te kunnen zien. En dat zien is wel van heel erg dichtbij; je hoeft namelijk niet in de jeep te blijven zitten, je mag uitstappen en ze lopend benaderen. Hoewel de instructies een minimale afstand van 30m voorschreven stonden we op een gegeven moment op ongeveer 10 meter! En die beesten zijn ook nieuwsgierig. Dus zodra ze aanstalten maakten om nog dichterbij te komen moesten we van de ranger toch wat meer afstand bewaren. Zie de foto's en oordeel zelf. Daarna door naar de lunchplek, langs de grote weg, maar verder in the middle of nowhere. De weg naar Gulu was nog min of meer geasfalteerd (met de nodige flinke gaten in de weg), maar vanaf Gulu was het zandweg tot onze overnachtingsplek in Kitgum. Onderweg nog een lekke band, maar verder ging het wel. Wel lange dag, want het was intussen half 8 geweest toen we, na 501 km (volgens de GPS) eindelijk in Kitgum aankwamen. Het avondeten was prima, hopelijk de nachtrust ook.

19 juli
Na een ontbijt om 8 uur (da's al een stuk beter :), vertrokken we om 9 uur voor het laatste stuk naar Kidepo National Park. Er was ons al verteld dat de weg waarschijnlijk nog een stuk slechter zou zijn dan het stuk naar Kitgum. Het eerste stuk bleek heel erg mee te vallen. Maar nadat we ergens een afslag hadden genomen, bleek het verhaal van gisteren toch te kloppen; flinke kuilen en (heel) modderige stukken waar onze chauffeur de Landcruiser toch knap doorheen wist te loodsen. En dan kom je een kleine vrachtwagen tegen die het op een of andere manier voor elkaar had gekregen om dwars over de "weg" te staan. Maar ook wij kregen nog pech; bij een stuk waar flink modder/water stond gleed de Landcruiser een stuk weg en kwamen we vast te zitten. Voor en achteruit ging niet meer; de wielen kregen geen grip. Met hulp van wat jeugd die e.e.a. hadden zien gebeuren en met wat duw- en trekwerk en wat modder weghalen lukte het uiteindelijk toch om uit de modderpoel te komen. De reis kon, met de nodige hobbel/stuiter/glij-partijen weer verder. Uiteindelijk waren we iets na 1-en bij onze overnachtingsplek in het park (139 km van Kitgum, in dus iets meer dan 4 uur afgelegd).
Eerst lunchen, daarna even kennis gemaakt met 2 Canadezen die reeds 6 maanden in Uganda waren voor een NGO en een soort modern missiewerk deden (zij hadden tijdens hun reis naar Kidepo op een bepaald stuk maar liefst 7 km in 1 uur afgelegd.)
Om 4 uur vertrokken we voor de eerste gamedrive. Na 2 missers (boomstronk/steen i.p.v. beest). was het wel raak; een leeuw boven op een rots. We konden er vrij dicht bij komen en dus de nodige plaatjes schieten. Verdere "oogst": flinke kudde buffels, 1 zebra, 1 olifant en verschillende vogels (waarvan ik de naam niet heb onthouden). Bij terugkomst bij onze overnachtingsplek bleek daar intussen een kleine kudde zebra's te grazen. Nog meer foto's. Na het avondeten het programma voor de volgende dag doorgenomen. Aangezien we om 6:30 de volgende gamedrive hebben, is het weer op tijd naar bed.

20 juli
Om half 7 vertrokken we al voor een gamedrive. Op dit vroege tijdstip is de kans groter dat je de dieren ziet. We zagen als eerste een hele grote kudde buffels. En niet veel later een leeuwin met 2 al wat oudere jongen. Die hebben we een tijdje gevolgd, maar door het hoge gras lukt dat op een gegeven moment niet meer. Verder olifanten, aasgieren, jakhals?, giraffen, nog meer verschillende vogels en nog wat kleiner grut gezien. Na terugkomst een uitgebreid ontbijt.
Na de lunch vertrokken we voor een bezoek aan een uitzichtspunt en daarna door naar de Karamajong stam. We waren net 20 minuten onderweg toen het noodlot toesloeg en we weer vast kwamen te zitten. Deze keer was het goed fout; er waren geen rijplaten of zoiets als een spade aan boord, dus het moest met de krik, stenen, duwen, etc. Maar wat er ook geprobeerd werd, de Landcruiser bleef waar die was. Daar sta je dan midden in een Nationaal Park. Ook bellen leverde niets op; de voertuigen die ons uit de modder konden trekken, waren niet beschikbaar. (Over dat bellen; ja ook in the middle of nowhere heb je bereik in Uganda, dat hebben zie hier wel goed geregeld.). Dan ga je dus al filosoferen over wat te doen als je echt niet los komt; terug lopen onder begeleiding van de ranger (met z'n Kalashnikov), overnachten in de Landcruiser, met gelukkig een flinke voorraad water en wat bananen). Dus maar verder proberen en na ruim 2 uur "aanmodderen" lukte het uiteindelijk toch om los te komen.
Snel door naar de Karamajongstam want die hadden al een aantal keren met de ranger gebeld (!) om te vragen waar we toch bleven. Dat bellen is wel zo ongeveer het enige "moderne" bij de stam. Het was een dorp met ongeveer 1750 inwoners. Er gaan al erg weinig toeristen naar Kidepo NP, dus het aantal bezoekers aan de stam is navenant.
We waren dus duidelijk meer een bezienswaardigheid voor de inwoners, dan andersom. Natuurlijk kennis gemaakt met de chief (die naar verluidt al 101 jaar oud was). En vervolgens werd er natuurlijk voor ons opgetreden. De plaatselijke jeugd was bijzonder nieuwsgierig en we werden dan ook bijna "bedolven" onder de aandacht. Al met al de moeite zeker waard en blij dat we ondanks de vertraging toch nog gegaan zijn. Ik heb in ieder geval nog nooit zo'n afgelegen/authentiek stukje Afrika gezien.

21 juli
Om half 7 was het weer tijd om een game-drive te doen. We gingen naar een ander deel van het park toe, maar helaas was het door het hoge gras bijna onmogelijk om dieren te spottten. Toen we bij een rivier kwamen waar we niet over konden, moesten weer rechtsomkeer maken. Dus terug naar deel van het park waar we eerder waren geweest. Op die terugweg hadden we mazzel; vlak bij onze Landcruiser gingen twee waterbokken met elkaar in gevecht. Later ook nog ander wild gezien; buffels, zebra's en ook nog een aantal olifanten (die nauwelijks boven het gras uitkwamen, dus kun je nagaan hoe hoog het gras staat). Rond de klok van 9 waren we weer terug, en hebben weer genoten van het uitgebreide ontbijt dat Betty wederom had klaargemaakt.
We moesten vandaag weer terug naar Kitgum. Echter, om Kidepo NP te verlaten moesten we door een rivier en het was maar de vraag of dat zou lukken. Toen we net voor de middag vertrokken stond er al een auto midden in het water (zonder bestuurder). Hmm, wat te doen; nog een tijdje wachten tot het water wat zou zakken (met het risico dat een fikse onweersbui juist een hogere waterstand zou opleveren) of toch maar proberen. Uiteindelijk toch voor het laatste gekozen. Voor de zekerheid eerst de bagage op het dak vastgemaakt en toen: go! Hoewel het water tot over de motorkap kwam, lukte het toch! Achter ons stonden nog twee auto's te wachten, maar die besloten het er niet op te wagen en terug naar de overnachtingsplek te gaan. Na een tijdje rijden kwamen we bij de plek waar we op de heenweg vast hadden gezeten. En jawel hoor, nu stond er een andere auto vast in de modder en die had ook nog een lekke band. Met de krik van onze Landcruiser lukte het de mensen om in de modder de band te wisselen en vervolgens na verschillende pogingen lukte het met veel duw- en trekwerk (waarbij wij natuurlijk ook meehielpen) om de auto uit de modder te krijgen. Terwijl we gespannen toekeken, lukte het Amos vervolgens om onze auto relatief vlotjes ook voorbij de modderpoel te krijgen. Op naar de volgende hindernis!
En die kwam natuurlijk; allereerst een auto die de weg blokkeerde, maar gelukkig wel vrij vlot verder geholpen kon worden. Daarna een flink stuk weg dat door de vele regen een soort ijsbaan geworden was. En tenslotte stond de vrachtauto die op de heenweg dwars over de weg stond, er nog steeds. Daar konden we gelukkig nog NET langs.
Op het laatste stuk kwamen we nog door een dorpje waar een heleboel mensen op de weg stonden; er was een dodelijk ongeluk gebeurd en het slachtoffertje lag nog langs de weg. Wij mochten doorrijden. Dit had een grote impact op onze dagbeleving zoals jullie wel zullen begrijpen, zeker omdat we niet allemaal wisten hoe/wat/waarom; hadden we niet kunnen/moeten helpen. Hier hebben we 's avonds nog goed over gesproken. Betty had chauffeur en passagiers van de auto die wij mede uit de modder hadden geholpen, en die dus voor ons door dat dorpje is gereden nog gesproken. Het ongeluk was veroorzaakt door een motorrijder. Hulp was niet meer mogelijk geweest en volgens de lokale wetten mag het slachtoffer niet vervoerd worden voordat de politie is geweest. Bovendien is het volgens Amos in Uganda zo, dat ze geen toeristen willen "lastig" vallen. En je loopt ook nog het risico dat ze je proberen als schuldige aan te wijzen omdat je geld hebt of ze halen je auto leeg als je probeert te helpen.

22 juli
Rond 9 uur uit Kitgum vertrokken. Net voor de middag arriveerden we in Gulu. De lunch zou in een hotel zijn, maar toen gevraagd werd hoe lang een en ander ging duren kwam er geen duidelijk antwoord. Dus in de plaatselijke supermarkt maar wat gekocht (er zat een bakkerij bij in dus dat hielp). Daarna door naar Fort Murchinson, onze verblijfplaats voor de komende 3 nachten. Het ligt buiten het National Park, aan de oevers van de Nijl. Wij slapen in een tent waarin 2 bedden staan, met beddegoed en natuurlijk voorzien van een muskietennet. Afscheid genomen van onze chauffeur Amos die weer richting Kampala gaat voor de volgende klus.
Aan het begin van de avond arriveerden onze reisgenoten (die geen verlenging hadden geboekt) ook. We zijn nu met z' n 13-en, plus Betty (reisbegeleidster) en Musa en Robert (chauffeurs op de 2 Toyota Landcruisers). Later op de avond het eerste gezamelijke (4-gangen...) diner