Jasper en Yoho NP

Eerst even wat uitleg over de berenspray; dit is NIET zoiets als antimuggenspray wat je op je lichaam wrijft en waardoor de beren dan op een afstandje blijven. Het is een soort pepperspray die je gebruikt in het geval dat je een beer tegenkomt en deze tot de aanval overgaat... Het moge duidelijk zijn dat we uiteindelijk liever geen beren zien dan eentje face-to-face (tenzij dat vanuit de auto is).

Maandag 19 augustus
Voordat we Wells Gray PP verlaten stoppen we nog bij Moul Falls. Wij zijn het tweede voertuig op de parkeerplaats. Het is een paar km lopen naar de waterval. Onderweg komen we 2 mensen tegen die op de terugweg zijn. Zij hebben een zwarte beer gezien en laten de foto's zien de zie met hun smartphone gemaakt hebben. De beer liep uiteindelijk weg, dus de kans is klein dat wij dezelfde beer nog tegen gaan komen. De waterval zelf is niet zo groot, maar je kunt er wel achter langs lopen. Met regenkleding aan, anders ben je doorweekt.
Dan laten we Wells Gray definitief achter ons. Als ik de bestemming in de navigatie-app ingeef dan blijkt dat we vandaag 318 km af te leggen hebben met welgeteld 1 aanwijzing; na 315 km linksaf...
's Middags komen we bij Mount Robson, de hoogste berg (3954m) van de Canadese Rockies. De top van de berg is deels verscholen in de wolken (het schijnt dat de berg maar 14 dagen per jaar helemaal te zien is). Maar we kunnen toch nog wat foto's maken waarop de berg grotendeels te zien is. We vervolgen onze weg en voordat we het goed en wel in de gaten hebben rijden we een hert voorbij dat langs de snelweg staat. Het is dan wel geen beer, maar toch een dier dat groter is dan een bergmarmot. Na een lange (reis)dag arriveren we aan het begin van de avond in Jasper.

Dinsdag 20 augustus
Als we iets na 9-en bij de parkeerplaats bij Maligne Lake aankomen is het 4 graden, maar gelukkig droog. Het is nog vrij rustig bij deze toeristische hotspot. Om kwart over 10 gaan we mee met een anderhalf uur durende boottocht op het meer met halverwege een korte stop bij Spirit Island. Dit (schier)eilandje schijnt zo ongeveer op elke kalender over West-Canada te staan. Het is inderdaad een fraai gezicht, met de bergen op de achtergrond. Na de lunch rijden we terug en komen bij een aantal auto's die langs te kant van de weg staan. We zijn net te laat; er is een Grizzly beer gezien, maar die is intussen weer verdwenen.
We stoppen ook bij Medicine Lake; hier komt het water van Maligne Lake uit, maar het meer staat deels droog. Veel water verdwijnt in gaten in de bodem van het meer die in verbinding staan met een enorm grottenstelsel in dit gebied.
Dat water komt dan deels in de Maligne Canyon terecht, waar we bovenlangs een kleine wandeling doen. De Maligne Canyon is op plaatsen 50 meter diep en slechts enkele meters breed. In de winters kun je zelfs door de canyon wandelen.
We vinden het dan toch nog te vroeg om het voor gezien te houden die dag en besluiten om toch nog even een wandeling van ruim 5 km te doen; de Valley of the 5 lakes (short loop). Het water in elk van de 5 meertjes heeft een andere kleur, o.a. door verschillende dieptes.

's Avonds rijden we nog een stuk snelweg richting Edmonton in de hoop om wat wildlife te spotten. We zijn Jasper net uit of er steekt vlak voor ons een vrouwtjes-elk (wapiti) de weg over. Een stukje verder 2 vrouwtjes elks en 1 jong. Dus eindelijk toch wat grotere fauna gezien.

Woensdag 21 augustus
We rijden vandaag van Jasper naar Field. Het weer is goed, maar wederom is het nogal fris/koud in de morgen. Eerste stop zijn de Athabasca Falls. Sommige lezers zullen wel denken; "weer een waterval", maar wij vinden het mooi om te zien en bovendien is elke waterval anders. Dus een stukje verder op de weg stoppen we ook bij de Sunwapta Falls, ook fraai maar wat kleiner dan de Athabasca Falls. We rijden trouwens vandaag over de Icefields Parkway en daar mogen gelukkig geen vrachtauto's komen. We durven te stellen dat deze weg tot de mooiste (zo niet DE mooiste) autowegen ter wereld behoord. Je rijdt tussen de bergen met een steeds wisselend, maar blijvend fantastisch uitzicht.
Natuurlijk stoppen we ook bij de Columbia Icefields. We besluiten om een tochtje naar de Athabasca gletsjer te maken. Eerste stukje met de bus, daarna met een zogenaamde Ice Explorer (soort bus met enorme banden/wielen) die je tot op de gletsjer brengt waar je 20 minuten de tijd krijgt om wat rond te wandelen. Niet buiten het aangegeven gebied, want wandelen over een gletsjer kan levensgevaarlijk zijn.
Het is dan al halverwege de middag als we bij de start van de Parker Ridge trail aankomen. Eerst een redelijk geleidelijke klim van een klein uurtje. Boven kun je zowel links als rechts naar een uitzichtspunt. Beide gedaan natuurlijk; bij het rechter uiteinde waai je bijna uit je hemd, het linker uitzichtpunt biedt een fraai uitzicht op de Saskatchewan gletsjer. Met de wandeling zelf en het genieten van de uitzichten (en het foto's maken) vliegen er weer 2 uren voorbij. En we moeten ook nog een stuk verder rijden.
Het is dan ook al 7 uur geweest als we uiteindelijk bij onze accommodatie in Field (voor de komende 2 nachten) aankomen. Het eten aldaar smaakt goed (zeker na zo'n lange dag), maar we moeten er wel ruim 3 kwartier op wachten.

Donderdag 22 augustus
Het is weer een frisse ochtend, maar er is bijna geen wolkje te bekennen. Prima wandelweer dus. Dat komt goed uit want vandaag staat er een flinke wandeling op het programma; de Iceline trail. We parkeren de auto bij Takakkaw Falls (Tak.Falls). Deze op een na hoogste waterval van Canada is maar liefst 384 meter hoog. We horen en zien 'm al wel, maar bezoek dichtbij stellen we uit tot na de wandeling. De trail begint met een stevig stuk bergop; ruim 650 meter omhoog in nog geen 6 km. Je begint in het bos, maar naarmate je hoger komt, wordt de begroeiing minder en lager totdat je uiteindelijk in het alpine gebied loopt. Aan de overkant van de vallei zien we Tak. Falls liggen; een fraai uitzicht. We lopen een groot stuk in het morene stuk van de Emerald gletsjer, die we aan onze linkerhand duidelijk zien liggen (soms op slechts een honderdtal meters). Ook deze gletjser is zich aan het terug trekken. De uitzichten zijn adembenemend. In de ochtend hebben we gezelschap van een Canadees (James) die in z'n uppie aan de wandeling is begonnen. Gezellig kletsend lopen we door een prachtige wereld. Na onze lunchpauze loopt James alleen verder (hij moet vanavond nog in Jasper zijn). Wij lopen nog een klein stukje van de trail richting Litte Yoho, maar keren daarna om, om de wandeling via Celeste Lake te vervolgen. De laatste 5 km zijn minder interessant, maar de rest van de wandeling staat vanaf heden in mijn persoonlijk top 5 van eendaagse wandelingen. Als we terug zijn bij de parkeerplaats, lopen we direct door naar de Tak. Falls. Zeer indrukwekkend als je dicht in de buurt staat en de blik naar boven wendt. Wat een enorme watermassa dondert er naar beneden. Als we weer terug zijn bij de auto, zijn we ruim 7 uur in touw geweest en hebben 23 km gewandeld. Samengevat: bijzonder mooie wandeling en moe maar zeer voldaan!

O ja, nog even iets over het rijden op de highways hier. Met name in Yoho NP (maar we zijn het intussen ook al vaker tegen gekomen), wil men het vaak niet hebben dat je ergens linksaf slaat. Dus voor een uitzichtspunt, start trail, waterval etc. kan het voorkomen dat je er "vrolijk" voorbij rijdt. Er staan ook geen borden in die rijrichting. En dan moet je daar waar het toegestaan is keren en terug rijden zodat je dan netjes rechtsaf kunt slaan. Zo'n keerpunt kan vele kilometers verder zijn...