Van Page naar Death Valley

21 februari - Grand Canyon
Vrij snel na ons vertrek uit Page is de eerste stop nogmaals de Horshoe Bend. Nu te zien met een andere lichtinval. Het is er op dit vroege uur ook een stuk rustiger. Natuurlijk weer foto's gemaakt (als het goed is staat ie er nu goed op :) ).
Daarna een paar uur rijden tot we bij de Grand Canyon aankomen; we komen aan de oostzijde het park binnen. Auto parkeren op de grote parkeerplaats (die nu slechts voor een klein deel vol is; je krijgt een idee hoe druk het hier in het hoogseizoen kan zijn). We lopen naar de Desert View uitzichttoren en hebben een prachtig uitzicht op deze wereldberoemde kloof. Het is Silvia's eerste blik op de Grand Canyon en ze is erg onder de indruk. Na deze korte stop vervolgen we onze weg richting het bezoekerscentrum, waarbij we op verschillende plekken (kort) stoppen om te genieten van het uitzicht op een ander stuk van de kloof.
Bij het bezoekerscentrum vragen we advies of er nog mogelijkheden zijn om nog een stukje af te dalen in de kloof (het is dan namelijk al halverwege de middag). Het advies luidt om het eerste stukje van de Bright Angel trail te lopen; tot het 1,5 Mile Resthouse. Dat is dan 340 meter dalen (en natuurlijk daarna weer naar boven). Wel oppassen volgens de ranger want het eerste stuk is glad doordat er ijs op het pad ligt. Dus iets van spikes onder de schoenen doen. Gelukkig hadden we daar al rekening mee gehouden en hebben we van die dingen meegenomen.
Die "onderbind-spikes" blijken geen overbodige luxe want het is verradelijk glad het eerste stuk. Zodra we een klein stukje afgedaald zijn krijg je al een heel ander gevoel van de kloof. In bijna anderhalf uur bereiken we het 1,5 Mile Resthouse. Even pauze om wat te eten en drinken en daarna gaat het weer naar boven. Dat gaat een stuk gemakkelijk want in minder dan een uur zijn we weer bij het startpunt. Fraai stukje (en bevestiging dat ik ooit nog eens helemaal naar Colorado rivier beneden in de kloof wil lopen).
Afsluiter vandaag kan natuurlijk alleen maar de zonsondergang zijn. We rijden daarvoor naar Hopi Point. We zijn niet de enige; we kunnen nog net een plekje voor de auto bemachtigen. Er staan al de nodige mensen te kijken; soms al met camera op statief opgesteld. Met de winterjas aan is het nog wel vol te houden. Gaandeweg zakt de zon en hoor je links en rechts het geklik van camera's / mobiele telefoons.
Het wachten is de moeite waard want naarmate de zon verder zakt, kleurt de kloof steeds dieper rood.
Na al dit moois vandaag rijden we naar onze lodge in Grand Canyon Village.

22 februari - naar Las Vegas
De wekker gaat om half 7. Bedoeling is om de zon op te komen boven de Grand Canyon bij Yavapai Point. Het is een klein stukje rijden vanaf onze lodge. Het is echter behoorlijk bewolkt dus die zon zien we niet. Er vallen zelfs een paar druppels regen.
Na het ontbijt de lange rit naar Las Vegas. De druppels zijn intussen regenbuien geworden. Soms van een dusdanig zwaar kaliber dat de ruitenwissers op de hoogste stand het niet of nauwelijks bij kunnen houden. Snelheid aanpassen dus.
Op de grens van de staten Arizona en Nevada passeren we een tijdzone; we gaan van Mountain Time naar Pacific Time (9 uur vroeger dan in NL).
Hier ligt ook de Hoover Dam. Deze dam (2,6 miljoen kubieke meter beton) is een bezoekje wel waard. Het is bijna 30 jaar geleden dat ik hier voor het eerst was en er is sindsdien het nodige bij gebouwd, waaronder een bezoekerscentrum. De weg er naartoe gaat via een controlepost; je moet alle ramen van de auto open doen en aan beide zijden staat een bewaker die een blik naar binnen werpt. De gestelde vraag: " Are you carrying any guns today"? Ehh, nee dus.
Het verkeer hoeft ook niet meer over de dam te rijden. Daarvoor is in 2010 de Mike O'Callaghan - Pat Tillman Memorial Bridge in gebruik genomen. Je kunt ook als voetganger de brug op (af te raden als je last hebt van hoogtevrees). We lopen tot halverwege om de dam en omgeving op de foto te zetten.
Gedurende ons bezoek aan dam en brug is het droog, maar als we onze weg vervolgen naar Las Vegas begint het weer (stevig) te regenen; de lucht boven Las Vegas ziet bijna zwart. Ons overnachtingsadres (soort Airbnb) is in een woonwijk met alleraardigste huizen.
's Avonds gaan we naar het Bellagio Hotel op de Strip, hartje Las Vegas. Je weet niet wat je ziet; het contrast met de rust in de verschillende parken kan bijna niet groter zijn. We hadden de tip gekregen om naar de voorstelling "O" van Cirque du Soleil te gaan. Het boeken van kaartjes was via internet niet gelukt, maar gelukkig kan het in het hotel nog. De voorstelling zelf is in 1 woord: Spectaculair! We hebben met open mond van verbazing en bewondering naar de verschillende acts gekeken. Het podium maakte de show ook zo bijzonder; soms vast, soms deels water, soms een diep bassin waarin van grote hoogte gedoken werd. Op Youtube staan filmpjes hierover.

23 februari - Red Rock Canyon / Death Valley
Een populaire bezigheid hier is om op zondagmorgen met familie ergens te gaan ontbijten. Na alle bagage ingepakt en ingeladen te hebben doen wij dat dus ook en wel bij een tentje in de buurt genaamd "The Cracked Egg". Hoewel de naam inderdaad aangeeft dat veel gerechten om eieren draaien, kun je er ook andere dingen krijgen. Maar wat je ook kiest, het is RUIM voldoende voor het ontbijt. Er hangt hier een mooie spreuk aan de muur, die vrij vertaald als volgt luidt: "Er is hier geen WiFi. In plaats daarvan praat met elkaar. Doe maar alsof het 1995 is".
Na het ontbijt rijden we naar Red Rock Canyon (National Conservation Area). Dit gebied ligt iets buiten Las Vegas. Het weer is prima; wederom strak blauwe lucht. Ook de temperatuur is prima; een paar dagen geleden nog de winterjas en nu zonder jas in blouse met korte mouwen aan de wandel.
We rijden de ruim 20 km Scenic Drive en stoppen op een aantal plekken om foto's en/of een wandeling te maken. In het begin lopen we de Calico Tanks trail die ongeveer 2 uur in beslag neemt (heen en terug via dezelfde route). Op het eindpunt heb je een mooi overzicht over de vallei waarin Las Vegas ligt en de stad zie je in de verte dan ook liggen.
Het is een uur geweest als we de hele rit door Red Rock Canyon voltooid hebben en we verder gaan naar Death Valley. Dit ligt in Californie, de vierde staat die we deze reis aandoen. Het is het grootste Nationale Park buiten Alaska en het is o.a. bekend vanwege de zeer hoge temperaturen in de zomer (record: bijna 57 graden!!). Vrij in het begin ligt Zabriskie Point; een uitzichtspunt op een vreemd maar mooi (naar mijn mening) landschap. We stoppen daarna bij het Visitor Centre in Furnace Creek, om informatie/tips op te halen voor morgen.
Het laatste stukje rijden dan nog naar Stovepipe Well; een hotel, restaurant, saloon en general store, meer is het niet. Hier verblijven we 2 nachten. Na het inchecken een stukje terug rijden naar de zandduinen. Daar aanschouwen we de veranderende kleuren van de duinen en het gebergte bij de ondergaande zon.

24 februari - Death Valley
Na het ontbijt rijden we in een klein half uur naar het beginpunt van de Golden Canyon trail. Door deze te combineren met de Gower Gulch trail wordt het een rondwandeling van 8,5 km (inclusief aftakking naar Red Cathedral en terug). De parkeerplaats is al bijna vol, maar tijdens de wandeling komen we niet veel mensen tegen. Het gouden kloof krijgt zijn naam door het gelige gesteente dat door de zon (die weer volop schijnt) inderdaad een bepaalde uitstraling krijgt. De klim naar Red Cathedral en ook een uitzichtspunt levert bijzondere vergezichten op.
Iets na het middaguur is de wandeling voltooid. We rijden terug naar Furnace Creek en kopen in de General Store onze lunch die we in de nabijheid op een bankje nuttigen. Geen straf bij 24 graden.
Na de lunch eerst een stuk rijden naar Badwater Basin, het laagste punt in Noord-Amerika; 86 meter onder zeeniveau. Het is hier redelijk druk. Gelukkig komen de meeste bezoekers alleen voor het "laagste punt" bord. Hier ligt ook een zoutvlakte. Om daar te komen is het ruim 1,5 km wandelen voordat je bij het gedeelte bent zoals je het ook op foto's ziet. Daarvoor nemen de meeste bezoekers niet de tijd. Wij natuurlijk wel!
Op de terugweg nemen we de afslag voor de Artists Drive, een 14,5 km lange rit door veelkleurige heuvels. Bij Artist Palette maken we een stop omdat je daar het wit-/geel-/rood- en groen-kleurige gesteente bij elkaar ziet. Heel apart.
Na wat overwegingen besluiten we nog naar de Charcoal Kilns te rijden; bouwsels in de vorm van een bijenkorf waar vroeger houtskool werd gemaakt. Op zich aardig om te zien, maar de rit er naar toe (en weer terug natuurlijk) was lang. Het is half 7 (en dus donker) als we weer bij onze accommodatie arriveren. Moe maar voldaan.