De Gibb River Road

3 augustus Broome -> Derby -> Windjana Gorge (370 km)
Na ontbijt nog even een paar boodschappen doen, alvorens we op weg gaan. Een stukje buiten Broome nog even de tank en jerrycan gevuld en daarna op weg naar Derby. Net voor Derby de bekende Boab Prison Tree bezocht; een naar schatting 1500 jaar oude boom waar ze ooit mensen in vast gehouden hebben. In de boom? Ja, IN de boom. Een boab (Australische versie van de Afrikaanse baobab) wordt namelijk hol van binnen, naarmate hij ouder wordt.
In Derby nog even het visitor center bezocht. En we passeren hier ook het 4000 gereden km's punt. Als we wat meer tijd hadden gehad was hier nog wel het een en ander te zien geweest. Met name het enorme verschil tussen eb en vloed; 11 meter!!!
Na Derby komen we dan bij het begin van de Gibb River Road; even foto maken dus. Iets verder geeft een bord aan dat we moeten oppassen voor overstekend vee en kangaroo's... voor de komende 645 km...
Met name in het eerste deel zijn er nog stukken geasfalteerd maar dat wordt alras minder. De conditie van de gravel weg is echter best goed dus kunnen we nog aardig door rijden. We arriveren halverwege de middag op de kampeerplek bij Windjana Gorge.
De kloof zelf is erg fraai. We maken een korte wandeling. Al snel zien we een paar krokodillen. Het zijn zoetwaterkrokodillen die op zich niet agressief zijn (zolang je ze maar met rust laat...). Ze zijn ook een stuk kleiner dan de zoutwater exemplaren. Een stukje verder lopend nog een heel stel krokodillen; zowel langs de kant van, als in het water.
Verder lopend horen we het inmiddels bekende geluid van vleermuizen. Maar de aantallen die hier in de bomen hangen slaan echt alles, bomen vol. Je ziet meer vleermuizen hangen dan bladeren. Wat moet dat wel niet te weeg brengen als die allemaal uitzwermen?
Op de terugweg van de wandeling komen we een mevrouw tegen die ons vertelt dat we vlak bij de ingang van de kloof moeten gaan kijken naar het uitvliegen van de vleermuizen. We kunnen de plek niet missen, want er zullen meer mensen zijn. Inderdaad, er zit en staat al het nodige volk, gewapend met camera's en smartphones. Naarmate de zon langzaam zakt wordt het steeds drukker; de hele kampeerplek lijkt wel hier te zijn.
Alle ogen zijn gericht op de lucht verder in de kloof. En dan, plots, begint de uittocht van de vleermuizen. Duizenden, tienduizenden, nee, HONDERDduizenden vleermuizen (vliegende vossen om precies te zijn) vliegen over ons heen. Vleermuizen zover je kunt kijken. We staan aan de rand van water. Veel vleermuizen duiken naar beneden om snel even, in vlucht, te drinken. Dat weten ook de krokodillen die in datzelfde water liggen. Die proberen zo'n vleermuis bij de drinkpoging te verschalken en je ziet dus met enige regelmaat een krokodillenkop met open bek uit het water komen (maar deze avond zonder succes overigens). Dit alles zeker een kwartier lang. Een adembenemend schouwspel en een van de indrukwekkenste die we ooit hebben mogen aanschouwen!!!

4 augustus Windjana Gorge -> Tunnel Creek -> Silent Grove (206 km)
Allebei vroeg wakker, dus op tijd opgestaan. Na ontbijt loop ik terug naar het begin van de kloof tot iets voorbij de waterplas waar we gisteravond dat machtige schouwspel hebben mogen zien. De zon klimt langzaam omhoog en werpt een nieuw gezicht op deze prachtige kloof. Snel nog wat foto's maken. Ook van de krokodillen die aan de rand van het water heerlijk liggen te zonnen, sommige met de bek open.
Maar we moeten verder, en rijden eerst nog een 35 km verder naar het zuiden naar Tunnel Creek. Dit kleine park is vooral bekend door zijn 750 meter lange tunnel en het verhaal van de aboriginal Jandamarra (effe googlen). Gewapend met gepast schoeisel (waterschoenen) en met name hoofdlampen gaan wij deze natuurlijk ook in. De ingang ligt iets verborgen en je moet eerst nog een beetje over wat rotsen klauteren. Dan sta je in een soort grote hal. Al lopend (soms kniediep door het water) laat je al snel het daglicht achter je en gaan de lampen aan. Het water is redelijk fris, maar qua temperatuur is het aangenaam in de tunnel. Halverwege is er even wat daglicht door een groot gat in het "dak". Her en der zie je mooie rotsformaties. Aan het eind van de tunnel is er niet alleen licht maar ook een plek waar de liefhebbers kunnen zwemmen. Via dezelfde weg moet je ook weer terug.
Dan gaat het weer terug naar het noorden. Bij de Gibb River Road aangekomen slaan we nu rechtsaf om de reis te vervolgen. De gesteldheid van de weg varieert nogal; soms kun je aardig doorrijden, soms wordt je behoorlijk door elkaar geschud. Die bandenspanning die we van onze verhuurder te horen kregen klopt volgens mij voor geen meter. We stoppen onderweg nog even bij een uitzichtspunt; daarvoor moeten we wel een stukje terug rijden want het bordje daarvoor stond net ACHTER dat punt (lekker handig).
Rond half 4 arriveren we op de kampeerplek Silent Grove. Deze ligt 10 km voor Bell Gorge waar we morgenvroeg naar toe gaan. Op de camping nog gesproken met een Belg die al 20 jaar in Australie woont en die bevestigt mijn vermoeden over de bandenspanning. Hij heeft een metertje bij zich en helpt om de banden op de volgens hem juiste spanning te brengen.

5 augustus Silent Grove -> Bell Gorge -> Mt Elisabeth Station (192 km)
Vanuit Silent Groven rijden we eerst 10 km naar Bell Gorge. Deze kloof is volgens verschillende boekjes een van de mooiste. Vanaf de parkeerplaats eerst een stukje lopen. Dan kun je op een plek wel al de kloof zien, maar om de bijbehorende waterval te kunnen zien moeten we nog een stukje verder lopen. Dat doen we dus en we komen bij de plek waar je zowel de waterval (waar nog een beetje water overheen gaat) als de kloof kunt zien. Inderdaad erg mooi allemaal. We genieten hier even van de omgeving maar lopen terug als het druk(ker) begint te worden.
We hebben nog een flink stuk rijden voor de boeg. Even twijfelen waar we overnachten; Manning Gorge of toch doorrijden naar Mt Elisabeth Station. Aangezien we bij die laatste het avondeten hebben gereserveerd kiezen we daar voor. Het station ligt een 30-tal km's van de GRR, maar dit stuk is ook goed te rijden. Het is een rustige plek met heerlijk warme douches. Even een paar getallen over dit cattle station (veeboerderij); oppervlakte is ongeveer 200.000 hectare en ze hebben zo'n 6000 stuks vee. Als dit bijeen gedreven moet worden doen ze dit met helicopters en buggy's...
Het 3 gangen avondeten was trouwens prima!

6 augustus Mt Elisabeth Station -> Mitchell River NP (343 km)
Een lange reisdag, misschien niet zo in kilometers maar zeker in tijd; van half 9 tot half 6. Het stuk van de Gibb River Road is (heel) goed te rijden. Het stuk van de Kalumburu Road naar Drysdale Station gaat ook nog wel. De 100 km van Drysdale Station tot de afslag naar Mitchell River NP duurt al 2 uur. De rivier (of wat daarvoor door moet gaan) oversteken is geen probleem.
Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar de laatste 85 km zijn een beproeving; zowel voor ons als voor de campervan. De staat van pad/wasbord (want weg kun je het echt niet noemen) is erbarmelijk. Meestal rijden we bijna stapvoets en we doen er 3,5 uur over. We arriveren rond half 6 bij de camping, net voordat het echt donker begint te worden.
Hopelijk zal morgen blijken dat deze beproeving de moeite waard is.

7 augustus Mitchell River NP (0 km)
Geen kilometers per campervan vandaag, maar te voet (en in de lucht...). Vandaag staat de wandeling naar Mitchell Falls (Punamii-unpuu in het Aboriginals) op het programma. De weg terug willen we per helikopter doen, zodat we ook nog een blik op de watervallen (en wijde omgeving) hebben. Dus na ontbijt eerst de helikopter regelen. Je kunt kiezen uit alleen van/naar de watervallen (6 min.), een tocht waarbij ze ook de omgeving mee nemen (18 min.) of een lange tocht in de verre omgeving (48 min.). Wij kiezen voor de variant van 18 min.
Daarna gaan we op weg. Eerst naar Little Merten Falls. Daar aangekomen staat deze zo goed als droog (niet zo vreemd op dit moment in het droge seizoen). Maar omgeving is desalniettemin mooi. Verder lopend komen we bij de Big Merten Falls, die ook droog staat (sinds een week horen we later). De nieuwe naam schijnt Merten Gorge te zijn en de waterval is inderdaad het begin (of eind?) van een mooie kloof. Nog een stukje verder lopen en we komen dan eindelijk bij de Mitchell Falls. Alhoewel, we zien ze nog niet, dus vermoeden we dat we er ergens boven langs lopen. We zien wel al meteen wat geschikte plekken om straks wat af te koelen in het heldere water. We steken dat water over en pauzeren even bij een plek met bankjes en schaduwdoek (wel zo prettig met dit warme weer). We raken in gesprek met een Australische dame die deel neemt aan een (luxe(re)) groepsreis; een deel van de groep gaat zowel heen als terug per helikopter. Ze vertelt dat de "weg" die wij gisteren gevolgd hebben bekend staat als de slechtste weg in Australie (daar kunnen wij ons wel in vinden!).
Zij geeft aan in welke richting de uitzichtspunten op de Mitchell Falls zich bevinden. Dus op pad. Klein stukje lopen en daar zien we ze liggen. Hoewel er weinig water over de verschillende trappen van deze watervallen loopt is het een adembenemend uitzicht. Na hier de nodige foto's gemaakt te hebben nog een stukje verder lopen voor een uitzicht vanaf een iets andere hoek. Dit is een fraaie lunchplek vinden wij. Ik durf zelfs te stellen dat dit de mooiste plek is, waar ik ooit geluncht hebt!
Dat het een mooie plek is, vinden wij klaarblijkelijk niet alleen, want er komen delen van reisgezelschappen vragen of zij daar foto's mogen maken?! We zouden er nog uren kunnen blijven zitten, genietend van het uitzicht, maar het verfrissende water wacht. Heerlijk!
Om kwart voor 3 land de helikopter en Silvia en ik gaan mee voor de tocht boven de watervallen en omgeving met als eindpunt de helihaven bij de camping. Silvia voorin naast de piloot, ik achterin naast een medewerker van de organisatie. Er zitten achter geen deuren in en dat is mooi voor het fotograferen / filmen maar toch even wennen... De uitzichtigen vanuit de heli op de watervallen en het uitgestrekte landschap zijn overweldigend. Grotendeels vliegen we slechts 300 meter boven de grond; puur genieten! Na die 18 minuten stappen we dan ook allebei met een hele grote glimlach uit. Heel erg gaaf!!!
Na een korte pauze besluiten we nog een stukje te gaan lopen naar een uitzichtpunt om de zonsondergang te zien. De River View Lookout geeft een 360 graden blik over dit bijzondere landschap en de zonsondergang is een mooie afsluiting van deze geweldige dag.

8 augustus Mitchell River NP -> Drysdale station (187 km)
We lopen vroeg in de morgen opnieuw naar Little Merten Falls. Deze keer lopen we een paadje aan de zijkant naar beneden en daar kom je bij een plek uit waar je ook kunt zwemmen. Wij nemen alleen een kijkje en zien ook nog aboriginal rotstekeningen. Op de terugweg zie ik nog een fikse slang weg glijden ; daar liep Silvia dus vlak langs. Helaas te vlug weg om er een foto van te kunnen maken en om nu in het gras te gaan zoeken gaat toch effe te ver.
We weten dat de weg terug naar de Kalumburu Road zeker 3,5 uur duurt en als je je daar maar op hebt ingesteld hebt valt het relatief gezien mee. Aan het eind stoppen we nog op een tweetal plekken waar je aboriginal rotstekeningen kunt zien. Geen entree, geen bewakers; eenieder kan hier vrij rondlopen. Sommige tekeningen zijn bijna niet te zien, andere zijn best duidelijk. Blijft een bijzondere gedachte dat de aboriginals hier tienduizenden jaren geleden al rondliepen.
Halverwege de middag komen we bij Drysdale Station aan. Helaas is het avondeten al volgeboekt (en er wordt geen uitzondering gemaakt, ook niet als je net van Mitchell River NP af komt). We ontmoeten Kurt en Kathy weer die vol bewondering zijn dat we met onze auto de tocht naar Mitchell River NP volbracht hebben. Na het, zelf bereide, avondeten drinken we nog een paar biertjes met Ingo en Silvia uit Berlijn, die morgen de tocht naar de Mitchell Falls gaan beginnen.

9 augustus Drysdale station -> El Questro station (294 km)
We nemen afscheid van Kurt & Kathy en Ingo & Silvia en gaan op weg naar onze eerste stop; Ellenbrae Station. Waarom daar? Welnu, ze staan er om bekend om lekkere scones te hebben en toevallig vinden wij die wel lekker... Ellenbrae Station ligt 5 km van de GRR af, maar dat hebben we er graag voor over. Van die 5 km staat bij elke km een bordje dat je er aan herinnert dat je er bijna bent. Leuk gedaan. De scones smaken heerlijk en de mooie tuinachtige omgeving maakt dit een mooie ochtendstop.
Daarna rijden we door naar Home Valley Station. Deze boerderij is een stuk groter dan Ellenbrae en er verblijven de nodige toeristen. Er is zelfs een klein zwembad. Voor ons een late lunchstop / vroege warm eten stop.
Rond 4 uur arriveren we bij El Questro Station (afgekort: ELQ). Dit ligt 16 km van de GRR maar de gravel road er naar toe is prima onderhouden. Alleen vlak voordat je er bent nog even een riviertje doorsteken. Er zijn verschillende overnachtingsmogelijkheden, maar wij blijven "gewoon" kamperen (2 nachten).

10 augustus El Questro station (Zebedee Hot Springs, El Questro Gorge, Emma Gorge) (68 km)
Allebei vroeg wakker dus op tijd op pad. Eerst rijden we naar de Zebedee Hot Springs. Er is een kleine parkeerplaats met het bord met de tekst: als de parkeerplaats vol is dan zijn de hot springs dat ook. Kom svp een andere keer terug.
Gelukkig zijn wij vroeg (kwart over 8) dus nog parkeerplek. Klein stukje lopen naar de hot springs. Nu zijn we op vakantie wel vaker naar hot springs geweest maar dat waren altijd aangelegde baden waar ze het water uit de warmwaterbronnen in gebruikten. Deze keer is er niets aangelegd maar vind je een paar poeltjes midden in het bos! De bomen staan ook "gewoon" in het water. Het water is gelukkig ook gewoon lekker warm en niet (gloeiend) heet. Heerlijk om daar even in het warme water te ontspannen en van de omgeving te genieten.
Daarna naar El Questro Gorge. De "weg" er naar toe is de zwaarste van deze reis; los zand, een 30-40 meter brede rivier waar we doorheen moeten en waar net voor ons een auto is blijven steken... We kijken eerst even hoe het de auto voor ons vergaat; die komt er goed doorheen. Wij even later gelukkig ook! De kloof zelf is bijzonder fraai en door zijn subtropische begroeiing (met veel varens) heel anders dan de andere kloven. Halverwege ligt, hoe toepasselijk, de Halfway Pool, waar je kunt zwemmen. Eigenlijk wilden we verder lopen. Je moet dan tot je middel het water in, dagrugzak boven je hoofd dragend, en dan nog een grote rots passeren. Na veel wikken en wegen besluiten we toch om terug te keren.
We rijden vervolgens naar Emma Gorge, zo'n 25 km verder. Deze kloof begint heel breed en wordt allengs smaller. Hij eindigt uiteindelijk bij de Emma Falls (die droog staat) en de Emma Pool. Prachtige omgeving en heerlijk om een (nogal) frisse duik te nemen. In een hoekje stroomt wat warmer water de plas in; om even op te warmen :).
's avonds was er bij het station een pizza avond, das wel zo makkelijk na een dag vol (wandel)aktiviteiten. Er werd nog een kwis gedaan met 10 vragen in elk van de categoriën Australië, films, de Kimberley, muziek en algemeen. Leuk om te zien (en je steekt er nog wat van op ook, in ieder geval tijdelijk... :) ).

11 augustus El Questro station -> Purnululu NP (bijna...:( ) ( km)
We staan om half 7 op. Na ontbijt nog de watertank gevuld voor 2 nachten in de Bungle Bungles. En ook wat diesel erbij zodat we in ieder geval makkelijk het eerste roadhouse halen. Eerst 16 km terug rijden naar de GRR, en van daar is het nog 35 km over geasfalteerde weg naar het eind van de GRR. Om 10 over 9 arriveren we bij het eindpunt; WE MADE IT!!!

De rest van deze dag komt in het volgende deel. Verloop door bosbranden anders dan gepland. Geen zorgen, met ons gaat het goed.